Chained Love (El Señorita Series #2)

Chapter 7

I wake up on a different room. Kulay puti ang kisame at may nakakabit na swero sa kaniya. Iginalaw niya ang kaniyang kamay at dahan-dahang umupo. Naalimpungatan naman ang nag babantay sa kaniya kaya napabangon ito.

It was her lolo who stay by her side.

"Kamusta na ang pakiramdam mo? Maayos na ba? May kailangan ka ba?" Tanong nito sa kaniya. Umiling siya bago ngumiti sa matanda.

"Uwi na tayo lolo. Miss ko na ang kwarto ko. Feeling ko hindi ako makakatulog" I told him at bumaba na sa kama bago hinugot ang swero sa aking kamay.

"Larissa. Dapat hinintay nating tangalin iyon ng nurse o kaya Doctor" her lolo said with such irritation.

"Lolo madali lang namang tangalin yun. At saka bakit ganito ang suot ko. Para naman akong tanga" she said again while looking inside the hospital gown. She rolled her eyes.

"Talagang napaka-tigas ng ulo mong bata ka. Pinakaba mo kami kahapon alam mo ba iyon. Buong mag damag kang tulog" her eyes widen by his statement.

Isang buong araw siyang tulog. Paano siya nakatulog ng ganoon katagal. Imposible naman ata iyon. Maybe she can sleep 10 to 12 hours but not the whole 24 hours. As in. She can't.

"Lolo naman. Gino-good time niyo ako. Baka ilang oras lang akong tulog" I told him again. Sa ganoong tagpo kami inabutan ni Daddy na may hawak pang inumin.

"Larissa bakit ka naman tumayo? Mahiga ka ulit. Kailangan mo raw mag pahinga" my Dad told me while pointing at the hospital bed.

"No Daddy. I want to go home. Mas gusto ko sa bahay. Maingay. Magulo. Dito ang tahimik. I can't stand it" I said again while rolling my eyes.

Agad kong hinubad ang aking hospital gown at nag lakad na palabas. I walk normal. As if, nothing's happened. Ganun naman talaga dapat lagi. You should act normal. Na parang wala talagang ano mang nangyri.

"Ang katigasan ng ulo mo ang mag papahamak sa iyo Larissa" his father told her habang siya ay prenteng nakaupo sa kotse nila. Naupo siya sa backseat ng kanilang sasakyan habang ang dalawa naman ay nasa harap niya pareho. They both looking at her sharply.

"Lolo, Daddy para naman kayong papatay sa tingin niyan. Relax. I'm fine. Huwag kayong mag alala. Isa akong masamang damo. And don't worry about me okay. Nag tataka nga ako kung bakit ninyo ako dinala sa hospital gayong alam ko namang wala kayong pakialam sa akin" I told them.

Iyon ang bumabagabag sa kaniya. Bakit naman siya dadalhin ng mga ito sa hospital. Dati naman noong tumataas ng grabe ang lagnat niya o di kaya may nararamdaman siya ay tanging si nanay Edita lamang ang sumasama at nag babantay sa kaniya.

Marahil ay hindi na ako kayang buhatin pa ni nanay Edita kaya sila ang nag dala sa akin doon. Dahil kahit saang angulo niya tignan ay hindi siya kayang oag tuunan ng pansin ng mga ito. Kaya nga laking gulat niya ng mabungaran ang matanda na siya palang nag bantay sa kaniya at kasama pa ang ama nito.

Pag dating ko sa bahay ay nauna na akong pumasok. Lahat doon ay nakatingin sa akin pati na rin ang mga katulog. Raiko was looking at me too. Maya-maya ay nag salita na ito.

"Tumakas sa sa hospital?!" He asked. No— he's accusing me!

"No of course" taas noo kong saad.

Nag lakad siya papalapit sa akin. Hindi alintana ang mga matang nakatingin sa amin. Damn it. Anong pakulo ito? Nawala lang ako saglit may pa-homecoming na silang ganito.

"Eh ano 'to?" He asked raising my hand. Nanlaki naman ang mata ko ng makita iyon.

Tsk. Para naman akong binebenta. Kung sa damit may tag pa. Talagang kinabitan nila ako ng ganito. Para tuloy akong for sale. Tapos titignan lamang nila ang presyong nakakabit sa kamay ko.