I let my self stare the ceiling. My room looks like normal when it's morning but turns magical when evening. Ilang araw na matapos akong makalabas ng hospital. But nanay don't want me to get tired. Bumuntong hininga ako bago tumayo at dumeretso sa study table.
Nasa kalagitnaan ako ng pag susulat ng bumukas ang pinto. A pair of dark eyes look at me. Hindi niya inalis ang tingin niya sa akin habang nag lalakad ito.
"You don't want to go downstairs?"
"Obvious ba?" I told him.
"Bakit? Takot kang pagalitan ka ulit? Ang tigas naman kasi ng ulo mo" Raiko told me before putting down the tray of food into my study table.
"Wala kang pakialam. Bababa ako kapag gusto ko. And who gave you the right to enter my room. Ni hindi ka nga kumatok" I told him before standing and leaving him there.
Pumanhik ako sa baba at agad na dumeretso sa pool area. It was already 8. I'm sure they are not around. Araw-araw iyon. Kapag weekdays wala sila sa bahay. Lagi silang may mga lakad. I usually go alone when its weekdays.
Hinayaan kong balutin ng tubig ang aking buong katawan habang nakatingin sa alapaap.
"I'm wondering. Why did your family seems too far from you" ani ng isang tinig mula sa di kalayuan sa akin.
Hindi ko inalis ang tingin ko sa mga ulap bago nag isip. Bakit nga ba? Simula bata pa lamang ako ay ayaw na nila sa akin. They treat me as the outsider of the family kahit na anong gawin ko ay ganun pa rin naman. I used to be the top of the class. Most intelligent. Too good at handling decision. Adviser. But what happened? Dahil sa ayaw nila sa akin at napagod ako. Napagod akong ipakitang may kaya rin ako. Na I can be the perfect Vicente too. Pero kahit na siguro anong gawin ko ay hindi nila ako papansinin. Becuase they don't love me.
"Because they don't see me as the perfect Vicente. Saka I'm fine. Hindi ko naman hinahangad na mapansin nila ngayon. I can live my own life. I don't need their attention" paliwanag ko bago bumaling kung nasaan siya naka pwesto.
"Why do people see you as the black sheep? Kasi may nakapagsabi sa aking hindi ka raw ganun"
"Iba-iba ang judgement nang isang tao Raiko. Believe it or not. May mag sasabi ng mali sayo kahit na tama ang ginagawa mo. Mas mabuti pang gawin mo ang lahat ng sa tingin mo ay tama at hayaang mo ang mapanghusgang sila. You don't need their approval anyway. You'll live even they talk ill at your back" sagot ko naman. Dahan-dahan kong ibinaba ang paa ko upang makatayo at harapin siya. The water waved around us.
I look at him before smiling. Why do I feel secure and free when I face him. Maybe because he's one of the few who didn't afraid of me. Kasi natural na sa akin yung, yung tao na mismo ang lalayo sa akin dahil natatakot sila sa ugali ko.
"Why do you keep asking me about myself. Ikaw nga hindi ka nag kukwento"
"Alam mo bang sapilitan lang ang kasal?" He asked. Isang tango ang ibinigay ko sa kaniya bilang tugon.
I know about it.
"And I know too that you're too in love with my sister. Lucky her. He has you who was too in love with her"
"Why? Wala bang nag mamahal sayo? Nanliligaw? That's impossible"
I chuckled about his reaction. What is the impossible there. They don't like me dahil laging sinasabi ng pamilya ko na masama ang ugali ko. Na lalakero ako. Na wala akong kwenta. The impossible is if there is a man who'll walk me in the church.
"I don't need one. Beside I have my nephew and friends with me. I don't need a guy in my life" natatawa kong saad.
"Paano kung ikaw ang pakasalan ko?" He asked me. Parang tumigil ang mundo ko at bumilis ang tibok ng puso ko. He smile at me bago tumatawang lumapit sa pwesto ko.
BINABASA MO ANG
Chained Love (El Señorita Series #2)
RomanceIsang malaking pag kakamali ang pag sabi niya ng 'I do'. Ang akala niya ay isang malaking kasinungalingan lamang ang lahat ng naganap na iyon. Isang Magandang panaginip na nag daan sa buhay niya. Noong una ay ayaw niya sa lalaki para sa sarili...