Credits to one of my favorite J-Rock bands. The GazettE. Weeeeeee! I so loooooove them! Hindi sana ako makulong sa mga pinagsusulat ko dito. Kyaaaaaaa! *fangirling*
ENTRY 1
When there is love, I can't wait to talk about it... When things getting rough, I like to walk with you... When it's night, I like to be the light that missing... And remind you every minute that the future isn't written...
NP. Everything Is Sound
by. Jason Mraz
Kinapa-kapa ko ang side table sa tabi ng kama. Sino ba tong epal na to? Ang aga-aga mambulabog. Nang mahawakan ko ang cellphone, walang tingin-tingin na sinagot ko ang tumatawag.
"Otanjoubi Omedetou, Arlene-chan!!!!"
Halos mabingi ako sa walangyang caller na umistorbo sa maganda kong panagip at walang habas na sinigawan ako. At dahil puyat ako sa gig na pinuntahan ko kagabi at dahilan kung bakit wala pang tatlong oras ang tulog ko, agad nag-init ang ulo ko. -__-#
"Sino ka bang gago ka? Kung wala kang magawa sa buhay mo, maglaslas ka na lang ng pulso saka mo tuluan ng kalamansi! Or better yet, patulugin mo ako!! You as---"
"Hey, Arlene-chan, it's me!"
"Anong 'Me'? Wala akong kilalang 'Me'!! Ga---"
"It's me, Ruki." -__-!
"Ah, o Ruki. Napatawag ka?" agad namang naging malumanay ang boses ko ng makilala sya.
"Kakatulog mo pa lang ba? Gomen nasai, I forgot about the time. Tanghali na kasi dito sa Japan, kaya nawala sa isip ko ang 6hrs na pagitan ng oras dyan sa Pilipinas." (*gomen nasai-Im sorry*)
Tuluyan ng nagising ang diwa kong inaagiw pa ata.
"RUKI!!!" O__O
"Ahm, yeah? Arlene-chan, are you sure you're already awake?" may pag-aalinlangan sa boses na tanong nito.
Hindi ko pa nga pala naikukwento. Sya si Ruki Takanori, ang kinakapatid ko. Half Japanese at half Filipino. Ninang ko sa binyag ang nanay nya and vice versa. Sikat sya sa Japan dahil sa banda nito. Ang The GazettE. At oo, isa rin ako sa mga libo-libong tagahanga nya este nila. Well, wala ka naman kasi talagang itutulak kung ang pagbabasehan ay ang mga itsura ng nga ito. Mas gugustuhin mo na lang na kabigin silang lahat! :D
"Arlene-chan? Moshi-moshi? Arlene-chan, you still there?"
"Ay, sorry. Inaantok pa kasi ako." =__=
Na-miss ko ang lalaking ito. Ang tagal na mula nung huli kaming magkita. Matagal na yung huling uwi nya rito sa Pilipinas kasama ang Mommy nya. 3 to 4 years ago pa ata?
Hindi naman kami close na close, hindi rin kami madalas magkausap. Nagtatawagan lang kami tuwing may okasyon. But there's one thing that we have in common. And that's music. We both love music that's why we are on the same field. May kanya-kanya kaming banda na pinagkakaabalahan. Pareho din kaming vocalist.
"Ano... Arlene-chan, moshi moshi? Nawawala ka na naman." =___=
(Ano-ahm, Moshi moshi-hello?)
"Kokkodayo, Ruki-kun!" sagot ko. Lumulutang na naman kasi ang utak ko. U_U
(Kokkodayo-Im here)
"Tumawag lang ako kasi gusto kitang batiin. Otanjoubi Omedetou, Arlene-chan!" masiglang bati nito. "You're now what? 30? 31 years old?" XD
(Otanjoubi Omedetou-Happy birthday)
"Hidoi! T_T I'm only 20, baka saru! Mas matanda ka pa nga sakin ng one decade dyan eh. Kapal nito." >_<
(Hidoi-so mean, Baka saru-stupid monkey)
"I didn't have much time to buy you a gift, ito na lang. Hope you like it."
Bago pa ko makapagtanong, may kumatok na sa labas ng kwarto ko. Iinot-inot na tumayo ako sa kama habang hindi ko pa rin inaalis ang cp sa tenga ko, saka naglakad palapit sa pinto at binuksan iyon...
O___O
