De laatste nacht

proloog

Deel 1 

Ik merk dat ze wakker begint te worden. Eigenlijk had ik verwacht dat het korter zou duren voordat het uit haar systeem zou zijn, maar ik had ruim de tijd om haar op te tillen en in de stoel te zetten. 

Haar handen klemmen om de armleuningen van de stoel. Ik kijk hoe haar knokkels langzaam witter worden. Haar borstkas gaat vluchtig open neer. Ze probeert te gillen, maar de tape om haar mond weerhoudt haar daarvan. Ik had haar het liefs tegelijk uit haar lijden verlost, maar ik weet dat hij dat niet goed zal gaan keuren. De touwen om haar polsen beginnen te snijden en langzaam loop ik naar haar toe. 

"Stop met proberen, los zal je toch niet komen," mijn stem klinkt uitgeput. 

Gelijk stopt het bewegen. De zak over haar hoofd verbergt haar gezichtsuitdrukking, maar de geluiden die ze maakt laten mij genoeg weten dat ze pure angst uitstraalt. Ik trek een masker over mijn hoofd, zodat ze mij niet zal herkennen. Langzaam haal ik de zak van haar hoofd. Haar blauwe ogen kijken mij aan. Even zit ze stil.Zo stil dat je bijna zou denken dat ze al dood is. De randen van haar ogen zijn rood van het huilen en gevuld met angst.Ik loop naar het bureautje dat in de hoek van de verlaten ruimte staat. Het blauwe zeil kraakt onder mijn voeten.Ik trek een paar lades open en het gekraak van hout klinkt hard door de ruimte. Het is lang geleden dat ik voor het laatst op deze locatie was. Ik blaas het stof wat weg en haal een zwart pistool uit een la. Achter mij hoor ik een paar geluidjes achter de tape vandaan komen. 

"Stil maar, het komt wel goed," ik moet stiekem een beetje lachen als ik het zeg. 

Wie houd ik voor de gek. Ik loop naar haar toe en trek zo langzaam mogelijk de tapevan haar mond. Haar gezicht trekt een beetje samen van de pijn. Waarschijnlijk voor de laatste keer. 

"W-wat ga je met mij doen?" haar stem is vermoeid, watik ook zeker begrijp. 

Vechten voor je leven is ook zwaar.Jammer dat het toch voor niks zal zijn. 

"Dingen waar jij geen macht over hebt en waar je je dusook niet druk over hoeft te maken" Ik probeer mijnliefste stem op te zetten. 

Ik ga achter haar staan en doe voorzichtig haar blondeharen aan de kant. Ze begint sneller te ademen en ik ziezelfs een paar tranen in haar ogen. 

"Niet huilen, je hebt zo'n mooi gezichtje, " fluister ik inhaar oor en haal mijn hand over haar wang. 

Tranenstromen uit haar ogen alsof iemand de kraan heeftopengezet.Het pistool zet ik onder haar kin. 

"Alsjeblieft, l-laat mij met rust! Mijn ouders h-hebbengenoeg geld, ze betalen je wel," huilt ze met lange halen. 

"Ja, maar lieverd, daar doe ik het niet voor," zeg ikglimlachend, alsof ze nog niet hard genoeg huilde.