De laatste nacht

Jenna

Deel 2

Het tikken van de klok werkt op mijn zenuwen. Ik kan er niet tegen dat hij weer te laat is. Voor de zoveelste keercheck ik mijn telefoon, ook al weet ik dat hij toch niet heeft geantwoord. Ik besluit Kayleen te bellen. 

"Hey lieverd." Haar stem klinkt vrolijk door de telefoon. 

"Je gelooft niet hoe erg ik hem begin te haten." Zodra de woorden uit mijn mond komen, voel ik woede omhoog borrelen. 

Even is het stil aan de telefoon. 

"Is het weer Braedan..." 

"Wie anders Kayleen! Hij is gewoon weer te laat, alweer!" Ik merk dat ik steeds harder begin te praten. 

"Je weet hoe ik over hem denk, Jenna. Je had het allang moeten uitmaken." 

"Nee, je weet dat ik dat niet kan..." 

"Waarom niet?" 

Ik aarzel even. Waarom blijf ik eigenlijk bij hem? Hij heeft iets. Iets wat ik niet kan beschrijven.Maar dat iets zorgt ervoor dat ik blijf. 

"Nou gewoon... iets." Ik had gehoopt dat het er wat zelfverzekerder uitkwam. 

"Jenna, je moet..." Het geluid van de deurbel galmt door de hal. Mijn hart maakt een sprongetje. Gek genoeg zakt mijn woede weg. 

"Ik moet gaan, hij is er eindelijk." Voordat ze kan antwoorden druk ik haar weg. 

Ik heb nu even geen zin ineen preek.Ik sta op en strijk mijn nieuwe jurk nog even glad. Ik voelde me zo zelfverzekerd toen ik hem aantrok, maar dat gevoel is allang weg. Ik loop met lood in mijn schoenen naar deur en haal een paar keer diep adem voor ik hem open doe. 

"Hey, het spijt me dat.." 

"Alweer." Onderbreek ik hem. Het blijft even stil en hij zucht een keer hard. 

"Ik had het druk met andere dingen. Kunnen we het er een ander keer over hebben? Ik heb een drukke dag gehad." Zijn stem klinkt geïrriteerd. 

"Nee, het is altijd een andere keer met jou. Ik wil het weten." Zonder iets te zeggen loopt hij langs mij heen en gaat op de bank zitten. 

"Ik heb het gewoon druk. Je hoeft niet alles te weten wat ik op elk moment van de dag doe." Stil ga ik naast hem zitten. 

"Oké, wil je niet zo boos doen?" Ik haat het als hij zo geïrriteerd doet. 

"Prima, maar dan moet jij ophouden met zeuren." Even valt er een stilte. Ik heb de neiging om te beginnen over wat Kayleen zei, maar mijn gevoel zegt dat ik het dan alleen maar erger maak. 

"Weet je Jenna..." Zijn handen pakken mijn handen. Ik kijk naar de kleine sneetjes die op zijn knokkels zitten.Een paar weken geleden had hij ze ook al, maar hij wil maar niet zeggen waardoor het komt. 

"Ik vind je echt heel leuk en je betekent heel veel voor mij, maar ik kan je niet alles vertellen. Ik wil je niet kwetsen." Daar is het gevoel weer. Het gevoel dat hij elke keer geeft en het gevoel waardoor ik hem niet kwijt wil. Het voelt alsof mijn hart een paar meter naar beneden stort.

"En voordat je daar weer over gaat beginnen, nee, ik ga niet vreemd." Ik moeten even lachen. 

"Dat weet ik, Braedan." Een glimlach verschijnt weer op zijn gezicht wat er automatisch voor zorgt dat ik weer moet lachen. Eigenlijk wil ik nog vragen over de sneetjes op zijn knokkels, maar ik wil de sfeer niet verpesten en laat het erbij.