De laatste nacht

Jenna

Deel 3

Ik word wakker van het irritante deuntje van mijn alarm. Chagrijnig druk ik hem met veel kracht uit. De rode cijfertjes geven half acht aan. Even staar ik naar het plafond en ik denk terug aan gisteren. Blijkbaar kan ik het toch niet laten gaan. Ik zie Braedans hoofd weer voor mij. Hoe geïrriteerd hij werd van het feit dat ik door bleef vragen over waar hij was en waar hij bleef.Waarom doet hij altijd zo achterdochtig?Ik kijk weer opzij en zie dat mijn wekker al bijna acht uur aangeeft en schiet overeind. Hoe kan de tijd zo snel voorbijgaan in de ochtend. Nu kom ik sowieso te laat op school. Kayleen kijkt opgelucht naar me als ik te laat het lokaal binnen kom lopen. 

"Ik dacht dat je niet meer kwam," fluistert ze opgelucht. 

"Nee, ik heb mij, uhm, verslapen." Heel zelfverzekerd komt het er niet uit. 

"Hoe was het gisteravond met Braedan? Ben je nog even flink boos geworden?" Ik voel dat ik rood begin te worden. 

"Een klein beetje?" Kayleen rolt overdreven genoeg met haar ogen om mij aan het lachen te maken. 

"Dames, kan het wat zachter daar?" zegt mevrouw Smid als ze zich naar ons omdraait. Ik knik voorzichtig en geef Kayleen een zachte duw. 

"Maar je bent dus niet boos geworden?" Iets in haar stem klinkt bezorgd. Ik schud nee en hoop dat ze het ervoor nu even bij laat. 

"Kom anders vanmiddag langs, dan vertel ik je meer,"vertel ik in de hoop dat ik er niet over hoef te praten op school. 

"Nee ik kan niet, ik heb een date," knipoogt ze geheimzinnig. 

"Met wie?" 

"Die jongen die wij laatst tegenkwamen in de bar." Even moet ik nadenken. Ze heeft om de week wel weer een nieuwe jongen gespot. 

"Die met de blonde haren?" 

"Nee met de zwarte haren! Dat je dat niet meer weet!"roept ze bijna uit. 

"Dames, nu is het klaar! Kayleen ga maar even ergens anders zitten." Mevrouw Smid spuugt het nog net niet uit. Ik heb ook echt een hekel aan haar. Met een pruillip pakt Kayleen haar spullen en ze vertrekt naar de andere kant van de collegezaal.De bel gaat eindelijk na, wat lijkt, de langste schooldag van de week. Kayleen heb ik niet meer gesproken sinds de les, omdat zij bijna alleen maar andere vakken heeft.Ik loop naar de bushalte en bedenk wat ik de rest van de middag ga doen. Al het huiswerk heb ik af en Kayleen is er niet. Even krijg ik een brok in mijn keel. Normaal gesproken zou ik nu afspreken met Vera.

Vera was mijn beste vriendin tot ongeveer een jaar terug. Ik kon alles met haar delen en we deden alles samen. Toen kende ik Kayleen nog niet zo goed als dat ik nu doe. Ik weet het nog als de dag van gisteren.Het was vrijdagmiddag en we waren net klaar met school. Er was een schoolfeest waar we samen naar toe zouden gaan. Eigenlijk was ik ziek, maar de jongen die ze zo geweldig vond zou ook komen en ze stond erop dat ik met haar meeging. Waren we toen maar thuisgebleven. 

"Stap je nog in, of ben je te druk met dagdromen." De buschauffeur kijkt mij chagrijnig aan. Ik was zo diep inmijn gedachten verzonken, dat ik helemaal niet merkte dat de bus er al was.Eenmaal thuis aangekomen ga ik op de bank zitten. Stil staar ik voor mij uit. Ik besluit toch maar Braedan te bellen. 

"Wat is er?!" Hij schreeuwt het nog net niet. 

"Ook hallo aan jou schat," zeg ik nu al geïrriteerd terug. 

"Jenna, ik ben bezig, bel later maar terug." Zijn stem klinkt buiten adem en op de achtergrond hoor ik dingen rommelen. 

"Jeetje wat is er met jou dan, kun je dat niet normaal zeggen." Ik moet mij inhouden om niet te huilen.Waarom doet hij opeens zo, heb ik iets fout gedaan? 

"Laat mij nou met rust. Waarom moet je altijd weten wat ik aan het doen ben op ieder moment van de dag!"Ik ben even stil. Op de achtergrond hoor ik geschreeuw.

"Wat was dat?" Voor ik antwoord heb gekregen, hangt hij al op. Ik snap het niet, hij kan soms wel boos klinken,maar zo erg heb ik hem nog nooit meegemaakt. En wat was dat geschreeuw?Automatisch bel ik Kayleen. Natuurlijk gelijk naar de voicemail. Even weet ik niet wat ik moet. De zon verstopt zich achter de wolken en opeens lijkt mijn appartementje wel heel donker. Ik veeg een traan weg van mijn wang. Het is lang geleden dat ik mij zo alleen voelde.