A night at the trampoline

Στο κελί

Άνοιξα τα μάτια μου με δυσκολία και προσπάθησα να εστιάσω στο τι βρισκόταν μπροστά μου.

Πόναγε κάθε μου μυς, μαζί με το κεφάλι και δεν ένιωθα ούτε πόδια ούτε χέρια.

Για ένα δευτερόλεπτο μάλιστα πίστεψα ότι μου τα είχαν κόψει.

Όταν επιτέλους εστίασαν τα μάτια μου, κατάλαβα πως βρισκόμουν κρεμασμένη σε έναν τοίχο, μέσα σε ένα μπουντρούμι. Απέναντι μου έβλεπα διάφορους διαδρόμους από τους οποίους με χώριζαν χοντρά κάγκελα. Η μόνη πηγή φωτός (απαπα τι ποιητικά που τα λέω) ήταν δυο κεριά στον τοίχο.

Το μπουντρούμι έμοιαζε σαν να είχε να καθαριστεί αιώνες. Κάτι έσκουξε στο βάθος. Ιουυ σιχαίνομαι τα ποντίκια.

Κατάφερα να γυρίσω το κεφάλι μου. Δεξιά μου ήταν δεμένη η Πηνελόπη και δίπλα της ο Μαρτίνους.

Από τον άλλον τοίχο στα αριστερά, δεν μπορείτε να φανταστείτε ποιοι ήταν.

Ω ναι! Ο πασκάλ και ο νίκολας! ΗΤΑΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ. Ήταν και αυτοί κρεμασμένοι με αλυσίδες και αναίσθητοι.

Ανακουφίστηκα. Όμως μετά επανήλθε το κύμα φόβου, καθώς δεν μπορούσαν να βρω πουθενά τον Μάρκους και την Ρέιτσελ.

Ξαφνικά, κάτι βόγκηξε μπροστά μου. Προσπάθησα να κοιτάξω κάτω στο πάτωμα, κάτι που έγινε με δυσκολία γιατί ο λαιμός μου είχε πιαστεί.

Ο Μάρκους η Μελίνα και η Ρέιτσελ βρισκόντουσαν στο πάτωμα. Πιθανών δεν θα είχαν άλλες προπολεμικές αλυσίδες για να τους δέσουν στον τοίχο και απλά τους παράτησαν στο πάτωμα. Κοίταξα τα χέρια τους. Δεν ήταν δεμένα. Ευτυχώς. Είχαμε ακόμα ελπίδες.

Δεν φαινόταν πουθενά ο Μπρούνο. Ήταν άραγε καλά?

Ο Μάρκους στριφογύρισε τρεις φορές και στο τέλος άνοιξε τα μάτια.

Μαρτίνους: Τιναφτο...

Δεν ξέρω ποσά λεπτά είχαν περάσει, πάντως είχαν ξυπνήσει όλοι.

Νίκολας: Ζείτε?

Η ρειτσελ προσπάθησε να σηκωθεί από το πάτωμα.

Μάρκους: Λογικά για να ήμαστε μπροστά σου.

Νίκολας: Δεν θα έχει έρθει ακόμα.

Μελίνα: Ώπα κάτσε. Αφού δεν είναι εδώ πως ξέρετε ότι υπάρχει?

Πασκάλ: Μας το είπαν.