Sister of the Badboy •Dutch• {voltooid}

Deel 12

Heyy

Ik heb de titel van het verhaal aangepast, want deze titel vind ik meer aansluiten bij het boek :)
————————————————————————

P.O.V. Sammie
Het is vrijdag en ik zit samen met Jill in de laatste les. "Ik fiets vandaag weer niet mee. Fabian komt me weer ophalen" zeg ik tegen haar. "Oh is goed" zegt ze glimlachend.

Op de dagen dat ik naar hun huis ga, brengt Fabian me naar school en haalt hij me op. Hij zegt dat hij dan een reden heeft om zelf ook naar school te gaan. Anders komt hij elke dag te laat.

Al snel gaat de bel en lopen Jill en ik nog langs onze kluisjes. "Fijn weekend. Ik zie je maandag" zegt Jill glimlachend. Ik geef haar snel een knuffel, wens haar ook een fijn weekend en loop dan naar de auto van Fabian toe waar weer een aantal meisjes van mijn school omheen staan.

Ik rol met mijn ogen en zeg hem dag gedag. Ik ga naast hem in de auto zitten en zie dan een aantal meiden jaloers naar me kijken. "Volgens mij vinden ze het erg jammer dat zij niet mee mogen" zeg ik tegen hem als hij naast me komt zitten. "Ja, ik zou het ook jammer vinden" zegt hij grijnzend. Ik geef hem lachend een klap op zijn arm.

Al snel komen we aan bij het huis en stappen we allebei uit. Ik open de voordeur met de sleutel die ik van Miranda had gekregen en loop samen met Fabian naar binnen. Ik loop naar de woonkamer en zie Miranda op de bank zitten. "Hey" zeg ik glimlachend. "Hey Sam" zegt ze zacht. "Wat is er?" Vraag ik. "Jackson heeft vandaag een slechte dag, dus ik weet niet of je hem wilt zien, maar niet schrikken"

Ik heb hem nog nooit op een slechte dag gezien... Maar dat weerhoud mij er niet van om hem te zien. Hij is en blijft mijn broer.

"Ik ga even naar hem toe" zeg ik tegen Miranda. Ze knikt en geeft me een zwakke glimlach. Het doet mij pijn om haar in zoveel pijn te zien.

Fabian is al nergens meer te bekennen en ik haal mijn schouders op. Ik loop naar boven en klop weer even op de deur, voordat ik hem opendoe.

Jackson ligt met zijn ogen gesloten op zijn bed en ik hoor hem moeilijk ademhalen. Hij verdient het niet om zo te moeten lijden. Ik kruip bij hem in het bed en ga naast hem liggen. Ik merk dat Jackson onrustig wordt en ik leg mijn ene hand op zijn borst neer en met mijn andere hand houd ik de zijne vast.

Zijn ogen gaan moeilijk open en als hij doorheeft dat ik er ben, probeert hij te glimlachen, maar het lukt niet. Ik kijk in zijn ogen en zie niks anders dan leegte. Woensdag zag je nog een klein sprankeltje vreugde en liefde, maar dat is nu helemaal weg. Hij is op...

"Ik kan niet meer" hoor ik hem schor fluisteren. "Ik zie het" zeg ik terug, met tranen in mijn ogen. "Ik ben blij dat ik je nog heb leren kennen" zegt hij. Ik barst in tranen uit. "Je mag me niet verlaten" zeg ik. "Ik zal altijd bij je blijven, hier" zegt hij, terwijl hij moeilijk zijn magere hand op de plaats van mijn hart legt. "Ik houd van je Jack." "Ik ook van jou"

En dat is het moment waarop zijn ogen voorgoed dichtvallen...

"MIRANDA! FABIAN!" Roep ik hard. Ik heb nog steeds de hand van Jackson vast en zijn andere hand, die op mijn hart lag, valt naast hem neer. "Nee, nee, nee, nee."

De deur vliegt open en ik zie Miranda met tranen in haar ogen naar het bed rennen. Ze kijkt me aan en ik vlieg in haar armen. Ze houdt me stevig vast en dan zie ik Fabian de kamer binnenkomen. Als hij ons ziet zitten, schudt hij zijn hoofd en rent hij weg. Ik hoor de voordeur dicht slaan.

Miranda heeft meteen Carlos gebeld en die staat nu ook huilend bij het bed. "Ik ga Fabian zoeken. Hij moet nu niet alleen zijn" zeg ik. "Weet je het zeker? Ik wil niet dat je nu iets overkomt, omdat je er niet met je hoofd bij bent" zegt Miranda bezorgd. "Ik weet het zeker." Zeg ik. "Oké dan" Ik geef Miranda en Carlos een lange knuffel en richt dan nog een keer mijn blik op Jackson die vredig op het bed ligt. Hij is nu van alle pijn af.

————

De locatie van Fabians telefoon staat aan en ik zie dat hij in het park hier niet ver vandaan is. Ik begin te lopen en dit is ook het goede moment om alles even op een rijtje te zetten.

Na een kwartiertje lopen kom ik bij het park aan en kijk ik om me heen om te zien of ik Fabian ergens kan vinden.

Een tijdje later zie ik een hoopje op de grond tegen een boom aanzitten. Ik loop snel naar hem toe en ga zonder iets te zeggen naast hem zitten. Hij kijkt op en als hij ziet dat ik het ben, neemt hij mij stevig in zijn armen. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik hoor niks van gesnik en zucht. "Fabian, huil, alsjeblieft. Het is oké" mompel ik. Geen seconde later hoor ik hem luid snikken, wat mij ook weer laat huilen. Deze dag is mijn grootste nachtmerrie. Ik ken hem nog maar twee weken en hij is nu al van mij afgenomen. Mijn beste vriend.

Na een kwartier zijn onze tranen op en zitten we nietszeggend naast elkaar, te kijken naar het meertje dat voor ons ligt. "Toen ik te horen kreeg dat Jackson niet meer te genezen was, heb ik me helemaal van hem afgezonderd. We waren vroeger beste vriendjes, maar ik wilde geen pijn voelen als hij zou overlijden. Ik ben ook gaan roken en drinken om alles gewoon te vergeten. Maar weetje, het doet pijn, zoveel pijn" Ik leg mijn hoofd op zijn schouder, maar zeg niks. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet zeggen of denken.

"Je mag mij altijd storen als je iets kwijt wilt." Fabian kijkt me met rode, opgezwollen ogen aan. "Ja, dat weet ik. Je bent het beste zusje ooit" zegt hij. Ik sla weer mijn armen om hem heen en verstop mijn hoofd in zijn jas. Hopend dat alles gewoon een droom is en dat als we straks thuis komen, Jackson ons vrolijk opwacht en zijn gekke verhalen vertelt.