Forever In Love (Book 2 Of AFIL, Love Back Series 1)

Chapter 20

Chapter 20

Sobrang sakit ng ulo ko kinaumagahan, hindi naman ako gaanong uminom ngunit pakiramdam ko ay sasabog sa sakit ang ulo ko. Alas onse na ngunit nakahiga parin ako sa kama ko, ni hindi ko alam kung papasok ba ako sa pastry o mananatili na lamang dito sa bahay, dahil pakiramdam ko ay lambot na lambot ang katawan ko.

Ilang minuto pa ako nanatiling nakatulala sa kisame ng kwarto ko, iniisip ang mga napag usapan namin ni Drake kagabi. Hindi talaga ako makapaniwala na marriage contract iyon. Bakit nga ba hindi ko nagawang basahin iyon? Bakit nga ba pirma ako nang pirma?

Inis akong bumangon, humawak pa ako sa sintido ko ng kumirot iyon. Hanep na pag iisip, pinuyat at pinasakit pa ang ulo ko.

Dumiretsyo lamang ako sa banyo at nag ayos ng sarili bago tumungo sa labas. Wala na akong naabutang tao sa sala. Dumiretsyo ako sa kusina, may naabutan akong pagkain roon. Kumain ako, baka sakaling mawala ang sakit na nararamdaman ng ulo ko.

Ilang minuto ang ginugol ko maubos ko lamang ang pagkain. Pagkatapos ay hinugasan ko na ang pinagkainan ko. Kalaunan naman ay nawala ang sakit ng ulo ko, kaya napag pasyahan kong mag asikaso na para tumungo na sa pastry.

It was already two o'clock when I arrived at the pastry shop. I headed straight to my office and slumped into the swivel chair. I looked into the small mirror sitting on my desk, immediately noticing the dark circles under my eyes. I had barely fallen asleep at around three in the morning. I got home to my condo at around twelve. And for almost three hours, I did nothing but think and think about the conversation I had with Drake. I tried to force myself to sleep, but every time I closed my eyes, I saw Drake.

It feels like I'm having a waking nightmare. I didn't realize just how much of an impact he had on me. How much do I love him to the point of losing my mind? This isn't what I expected to happen when I came back to the Philippines. I've only been here for almost two months, but the world has already made me question my plans.

Drake and I wouldn't have met again if it weren't meant to be. But now, I don't know what to do. I want to run, I want to hide, I want to escape this love. But every time I try, there's always a reason for us to cross paths again and again.

Hindi kaya kami talaga? Kaya pinagpipilitan ng tadhana na pagtapuin at bigyan kami ng rason na dalawa ay dahil kami talaga ang para sa isa't-isa?

Totoo ba talagang may ganitong nangyayari? Ang alam ko sa iba ay after ilang months may bago na. May iba na, hindi na mahal ang isa't-isa at naka move on na. Pero bakit ganito? Bakit iba 'yung takbo ng ritmo naming dalawa?

"Ma'am–"

"Shit!" Agad kong ibinaba iyong salamin sa gulat.

Pumasok si Sassy, nakita ko sa mukha nya ang takot ng magulat niya ako sa bigla niyang pag sulpot.

"Pasensya na Ma'am. Nagulat ko po ba kayo? May naghahanap po kasi sa inyo. 'Yung lalaking palagi pong napunta dito."

I knew the person she was talking about. It's Jay. Sya lang naman iyong inaraw araw ng bisitahin ang pastry ko. Hindi ko alam, kung para kumain o para makipag chikahan sa akin.

"Hi." Ngumiti akong lumapit kay Jay at naupo sa upuan. "Galing kang work?" Tanong ko dito nagtataka.

He was wearing a simple t-shirt and pants. He didn't look like he came from work. Did he not go in? Did Vrixie get him drunk?

"No, I didn't go to work. Hangover," he said, leaning back in his chair. "By the way, why did you disappear last night? I was looking for you, but you suddenly disappeared."

Wow ako pa daw 'yung nawala. Eh sya nga 'yung biglang hinila ni Vrixie.

"Umuwi na ako. Lasing na kasi si Marcus. Ayoko naman na maging isipin pa sya ni Kian."