De Prinses van Filantana
Ik zat in de klas en keek verveeld voor me uit. Ik hoorde vaag de monotone stem van mijn leerkracht ergens op de achtergrond, die wat bromde over een of andere definitie over wiskunde, die mij totaal niet interesseerde. Ik dacht verlangend aan thuis en bedacht wat ik daar allemaal zou kunnen doen.
‘Amalia Corner!’ meteen schrok ik op bij het horen van mijn naam. ‘Zou u het antwoord weten op deze vraag?’ vroeg de leerkracht aan me, met een diep doordringende blik. Ik slikte en werd vuurrood. Ik had zijn vraag niet gehoord, wat nu?
‘Ik zou het niet weten meneer’, probeerde ik zo beleefd mogelijk te zeggen. Ik hoorde hoe verscheidene leerlingen om mijn heen giechelden. Wat haatte ik die andere klasgenoten toch.
‘Zou u dan nu wel willen opletten?’ vroeg hij, met een verwittigende toon in zijn stem, ik knikte lichtjes en keek met een nog steeds rood gezicht naar mijn werkboek.
Hier in school was ik niet echt bepaald populair, ik had geen echte vrienden en meestal deed ik alles alleen. Ze vonden mij hier maar een freak, gewoonweg omdat ik niet altijd zo modieus gekleed ging als vele anderen en van die rare gewoontes had. Als ik mijn moeder moest geloven, vond ze dat allemaal maar flauwe kul. Ik zou volgens haar wel een fotomodel kunnen zijn. Maar ja, moeders overdreven wel vaker als het over hun kinderen ging. Ik had lang zwart haar die lichtjes krulde, chocolade bruine ogen en een licht getinte huidskleur, alles waar men, volgends mijn familie dan toch, jaloers op kon zijn. Ik was 16 jaar maar niet bepaald groot voor mijn leeftijd. Thuis kreeg ik daarom vaak de bijnaam ‘kleintje’.
Toen plots ging de bel. Ik sprong opgelucht van mijn stoel en graaide mijn boeken van mijn tafel. Ik was dan ook de eerste die de klas verliet. Ik haastte me naar mijn kluisje en stak mijn sleutel in het slot, waarna ik hem vlug opende en van boeken wisselde. Achter mij hoorde ik hoe ook langzaam de andere arriveerden, velen waren druk in gesprek met hun vrienden en hadden geen haast, niet zoals ik dat had. Ik probeerde met mijn ene hand het kluisje te sluiten terwijl ik met mijn andere hand mijn gerief in mijn boekentas proppen, maar door al dat gehaast werd ik ongelooflijk onhandig en glipten de boeken uit mijn handen. Ze vielen met een doffe bons op de grond neer. Ik vloekte zachtjes bij mijzelf toen enkele hoofden zich naar me omdraaiden. Ik bukte me en probeerde het gelach van andere studenten te negeren. En plots was daar die hand, hij raapte mijn mappen op, vooraleer ik dat kon doen. We kwamen op hetzelfde moment overeind en stoten onze hoofden met een harde bons tegen elkaar. Ik slaakte een kreetje van pijn en wreef met mijn hand over de pijnlijke plek op mijn hoofd. Ik keek op naar de persoon die me had geholpen en keek recht in twee groenblauwe ogen, die leken te stallen als sterren in een donkere nacht.
‘O sorry, je hebt je boeken laten vallen’, zei de jongen half lachend en hij stak ze naar me uit, terwijl hij net als ik met een hand op zijn voorhoofd stond gedrukt. Maar ik was te overdonderd om iets te kunnen zeggen. Hij had zwarte haren die nonchalant in de war zaten, hij was een kop groter dan mij en erg gespierd.
‘Bedankt’, wist ik er met moeite uit te brengen en ik nam de boeken van hem aan. Toen besefte ik dat ik naar hem stond te staren en wende vlug mijn blik af.
‘Ik heb jou hier nog nooit eerder gezien’, zei ik wat ongemakkelijk, ik probeerde niet te staren maar het was tevergeefs.
‘O, dat zal wel niet, ik ben hier pas nieuw.’, zei hij opgewekt. ‘Trouwens ik ben Michael Lamberts.’
‘Amalia,’ zei ik verlegen. ‘Amalia Corner.’
‘O, hier ben je!’ riep plots een stem aan de andere kant van de gang. En daar kwam Britt aangewandeld of beter bekent als de populairste meisje in de hele school. Ze droeg overdreven hoge hakken en ze had zoals de meeste aantrekkelijke meisjes, blonde haren. Ze kwam heupwiegend onze richting op
