Haunted Angel

Prologue

"For when hatred subsides, love resurfaces..." – C.D. De Guzman

     

Dear Angela,

There's no amount of regret that can make me worthy of your forgiveness. I know that, my Love. I know.

I ruined you in the past, scarred you unimaginably. That will be forever my greatest mistake. I am deeply and sorrowfully sorry. If only I could undo all of it...

My deception was a cowardice on my end. In my desire to help you heal from the trauma I caused you, I resorted to a disguise but please believe me, Angel, everything we shared while I am being Josef was real.

Falling in love with you was unexpected and I couldn't remember being this happy and contented in life.

Each day with you was wonderful, just like a dream. You are lovely, inside and out. And, it only made me more regretful and undeserving of you as I figured how good-hearted you truly are, how beautiful your soul is.

My Angel, I know I still hold a place in your heart despite the hatred you're feeling right now. Our love is real. Our love is sacred.

Please come back home, the children have been asking for your return. They need their Mom and we terribly miss you. I do. I need you, I love you.

I will wait 'til you're with us, again. Until you can forgive me... and be back to the happy life we have been building for our family. Until then, I remain,

   

Faithfully ang lovingly your,

Josef Paulo

       

Maingat niyang tinupi ang liham para sa asawa kasabay ng isang panalangin na sana mapatawad siya nito sa mga panahong nabulag siya.

Bakit kasi hindi siya nakinig sa mga taong nagsasabing mabuting tao ang asawa niya, na wala itong kasalanan, na mali siya ng sapantaha? Bakit isinantabi niya ang mga nakikitang bagay na sumasalungat sa mga nalalaman niya?

Masyado siyang nasaktan at nagmadali na makuha ang hustisya. Hindi man lang niya pinaigting ang pagsisiyasat. Basta na lamang siyang naningil, nanakit ng isang inosenteng tao.

Isinubsob niya ang mukha sa mga palad. Hindi na niya alam ang gagawin. Natatakot siya na sa bawat oras na wala ito sa piling niya ay unti-unti na rin itong nasasanay na wala siya.

He doesn't want to lose his wife.

"Daddy!" Matinis na tawag ng prinsesa niya, si Pauline.

"We're done with our cards for Mommy." Sabi ng kanyang anak na lalaki, si Angelo. Kambal ang mga ito at mag-aapat na taon na. Si Angelo ang naunang lumabas.

Naaalala niya noong malaman niyang nagdadalang-tao si Angel, hindi matawaran ang saya niya ngunit hindi niya masyadong ipinahalata. Ilang taon din siyang nagpanggap bilang ibang tao upang mapanatiling kasama at buo ang pamilya niya.

Pretention is tiring but his fear overshadowed him. He endured the restless for a long time.

Ngunit may hangganan ang lahat.

"Mine's ugly. Baka di uwi Mommy nito." Malungkot na sabi ni Pauline.

Binuklat niya ang dala nitong hugis pusong card. May stick figure doon ng isang pamilya– Their family drawn innocently on that piece of paper.

"Of course she will love this. Ang ganda kaya." aniya na siyang nagpangiti sa kanyang prinsesa.

"Eto po yung sakin," si Angelo. He was the artist, he could draw better but Pauline could write better.

He stared at his twin children. Halos kahawig niya pareho ngunit may mga mangilan-ngilan na dantay ng hawig sa kanilang ina. Nakuha pareho ng kambal ang wangis ng mga mata ni Angela.

"Ang galing ng mga anak ko ha. Let's send this to Mommy now. She might come back once she read this." Masayang sabi niya sa mga ito.

Sana nga.

The kids cheered! They all have the same wish, for Angela to be home. She's been away for almost three months now. Bumalik ito sa dati nitong tirahan, sa lugar kung saan nasimula ang lahat.

Ilang beses niyang sinubukang sunduin ang asawa, ngunit kahit ang mga anak nila ay hindi nito nais na makita.

He protected their kids from her rejections. Mula nang tahasan nitong pinaalis silang mag-aama, hindi na niya pinapababa ang mga bata sa sasakyan. Kilala niya ang asawa, galit lamang ito ngunit babalik din ang asawa niya sa kanila. Sigurado siya na ganoon nga.

Mabuti ang puso ni Angel, hindi maaaring magtagal ang galit sa ganoong klaseng puso.

All hopes went down the sink when they arrived at where Angela was and she's with a guy on the porch, embracing each other. As much as he wanted to pull her away from the guy, he needed to compose himself.

"Who's that, dad?" Tanong ng panganay niya. Nakita nilang umakbay ang lalaki kay Angela at pumasok sa loob ng bahay.

Oh God! Hindi niya dapat isinama ang mga bata!

"I think he's Mommy's boyfriend." Sagot ni Pauline.

"Mommy can't have a boyfriend, sweetheart. She's married to me." He explained.

"Ahhh..." Sabay na sabi ng kanyang kambal. It still amuses him to hear then say things together, at the same time.

As usual, Paulo got out of the car after strictly telling the twins to stay inside and refrain from touching anything while he is gone.

Dahil hindi naman naka-lock ang gate, madali lang siyang nakapasok sa loob.

Sa pagmamadali ay hindi na siya kumatok, tuloy-tuloy lang siya pagbukas ng pinto. Doon tumambad sa kanya ang asawa at ang lalaking kayakap nito kanina na hinuhubaran ng pang-itaas ng asawa.

Tila nabato siya. Hindi niya akalain na hahantong sa ganito si Angela.

Nandilim ang paningin niya sa galit at sinugod ang mga ito. The next thing he realized, Angela splash some water on his face. That waken him. He looked down, saw himself on the of the guy, who was already bloody on the floor.

Galit na galit si Angela sa kanya, itinulak siya paalis sa ibabaw ng lalaki.

"Halimaw ka pa rin Paul! Kahit anong gawin mong pagpapanggap na mabuti ka, ganoon ka pa rin ka-hayop!" Nanlilisik ang mga mata nito habang sinasabi sa akin iyon.

"Huwag ka nang babalik pa. Sa iyo na ang mga bata, hindi ko sila kayang tingnan man lang dahil galing sila sa iyo! Sa kahayupan mo!"

"A-angela..."