Ο Φύλακας Άγγελός Σου

Κεφάλαιο 26ο

"Καλύτερα να πάμε με τα πόδια" μου είπε και τον ακολουθούσα είχα τρομάξει αρκετά με το βλέμμα του, αυτό ήταν θα με σκοτώσει αντίο μάταιε τούτε κόσμε αντίο οικογένεια, αντίο φιλαράκια μου θα σας δω στην άλλη μεριά " Πήγαινε λίγο πιο γρήγορα θα αργήσουμε και μετά θα μας ψάχνουν " πρόσταξε ο Δήμος χωρίς να με κοιτάξει, χρησιμοποίησε πληθυντικό αυτό είναι καλό σημάδι.

Μετά από αρκετή ώρα φτάσαμε στο νεκροταφείο " Μα καλά τι κάνουμε εδώ; " τον κοίταξα απορημένη και αυτός απλώς κοιτούσε ευθεία χαμένος στις σκέψεις του " Την Άννα δεν ήθελες να δεις; Ορίστε σε λίγο θα την δεις " ψέλλισε και τρόμαξα ακόμη περισσότερο γι' αυτό αντέδρασε έτσι όταν την ανέφερα γιατί είναι νεκρή. Περπατήσαμε αρκετά μέτρα μέχρι που σταμάτησε μπροστά από έναν τάφο που έγραφε «Παπαγεωργίου Άννα 2002-2014» τον κοίταξα που ήταν έτοιμος να κλάψει αλλά και να σπάσει τα πάντα από τα νεύρα του " Τώρα κατάλαβες; " μου είπε και δεν μπορούσε να συγκρατήσει το θυμό του " Συγγνώμη έχεις δίκιο δεν θα έπρεπε να την αναφέρω και μάλιστα με αυτόν τον τρόπο αλλά φαντάστηκα... " είπα και με διέκοψε " Ότι ήμασταν ζευγάρι; " ψιθύρισε και τον κοίταξα στα μάτια " Λοιπόν θα μου πεις για αυτήν; " τον ρώτησα μπας και τον ηρεμίσω " Οκ.. Λοιπόν οι μητέρες μας ήταν κολλητές και όπως είναι λογικό γίναμε και εμείς κολλητοί... ". Μετά από κάποιες ώρες και αφού μου είχε πει σχεδόν τα πάντα για αυτήν τον διέκοψα " Δήμο καλύτερα να φύγουμε θα μας ψάχνουν " είπα και αμέσως άρχισε να περπατάει δεν κατάλαβα αν νευρίασε που τον διέκοψα ή αν απλώς είχα δίκιο και δεν ήθελε να χάσει άλλον χρόνο.

Σε όλο τον δρόμο του γυρισμού μου μιλούσε για αυτήν πραγματικά την αγαπούσε πολύ. " Που ήσασταν εσείς; " είπε ο Ορέστης καχύποπτα μόλις μπήκαμε στο σπίτι μου " Πήγαμε μια βόλτα κακό είναι; " του είπα ειρωνικά και μας κοίταξε πονηρά " Βόλτα το λέμε τώρα " είπε και ανέβηκε στον πάνω όροφο ενώ ο Δήμος γέλασε πνιχτά " Δήμο από πολύ καιρό θέλω να σε ρωτήσω κάτι αλλά δεν ξέρω πως θα το πάρεις " άρχισα να του λέω και το πρόσωπο του σοβάρεψε " Ναι πες μου " είπε δίνοντας μου θάρρος " Γιατί αντέδρασες περίεργα όταν σε φώναξα πρώτη φορά Δημοσθένη; " του είπα και χαμογέλασε αχνά " Απλώς κανείς δεν με λέει έτσι μόνο η Άννα με φώναζε έτσι και από τότε δεν επέτρεψα σε κανέναν άλλο να το λέει ούτε για πλάκα " μου είπε κάπως αμήχανα " Οκ όποτε ούτε εγώ θα σε λέω αν σε πειράζει " του είπα χαμογελαστά για να νιώσει καλύτερα " Να με λες όπως θες " μου είπε και μου χαμογέλασε.