Pathway to Success (Chasing Series #1)

Chapter 26

I saw here from the wooden window far away from me the sun. Mesmerizing the light on how it shines so bright. Everything now is hard to gesture. I accept the fact that he is no longer mine and he maybe loves someone else. Hindi ko hawak ang feelings niya lalong lalo na ang pusong kakayahan na mag mahal ng iba.

The truth that I hurt him so bad makes me feel the repentance of how I did. Even what my dad did back then makes me more hurt than anything. Nag pa alipin ako sa sarili 'kong ama na hindi ko alam ang dahilan kung bakit niya ginawa 'yon.

Lumapit sa akin si Dwyane at niyakap ako mula sa likuran. I felt his warm hands around mine it rise to calm me either. Kanina pa ako nakatulala sa bintana at wala pa akong balak umuwi papuntang Manila. This house is freaking relieving parang kapag na dito ka ay wala kang problemang aalalahanin.

Everything here in Laguna is appealing. "Can we go home a little later?" I asked him but my eyes is still outside the window. 

"Sure, why not? I like here anyway" he chuckled. 

I nodded beside him. Yakap niya pa rin ako mula sa likuran at hindi man lang siya kumikibo. I saw his eyes staring outside the wooden window too. I asked him out of curiosity "Are you thinking of what, huh?" I giggled.

Lumingon siya sa akin ako naman ay tumingala para makita siya at marinig. "You look so damn worried..." dagdag ko.

Ngumiti siya ng tipid at tinitigan ako. Gano'n pa rin ang pwesto namin nakatingala ako at siya naman ay nakayuko. "You know the sun is too far within reach at napakasakit niya sa mata kapag tiningnan mo." panimula niyang sabi.

I nodded at him to continue what he is saying. "Like the girl that I like the most is too far to reach cause you know? she likes someone else as what I've said the sun is too far to reach with our self." malungkot niya na sabi.

Tumango ako ng tumango bilang pagsang ayon. "Masakit sa mata na alam mo na mahal niya pa 'yung taong nakilala niya noon, hanggang ngayon.

Alam ko sa sarili ko na wala akong pag asa sa kaniya kahit anong gawin ko. Her attention is only to that man that she loved the most all over this years." I saw his eyes became teary.

Humarap ako sa kaniya at niyakap siya ng mahigpit. Naiintindihan ko ang nararamdaman niya ngayon dahil nga sa nangyari noong nakaraan and the fact that I can't deny that I still love him makes my heart shutter. 

Nakita ko ang seryoso niyang mga mukha. I caressed his brown hair and spoke. "I understand you, I feel the same the fact that he have a child..." hindi ko maituloy ang sinasabi ko.

Pagod na 'kong umiyak 'yung feeling na sa sobrang daming luhang nailabas ko sa sampung taon na nakalipas ay wala ng nalabas doon tanging hapdi na lang ng mata ang nararanasan.

Siguro ay nagkaanak na sila noon sa babae niya. Kahit hindi pa sila kasal ay pinanindigan na niya 'yung babae kasi mahal niya at kaya niyang panagutan. I didn't saw a ring on his finger but I'm definitely sure that he have a family. 

Mapait akong napangiti at kumalas sa yakap. "Let's roam around sayang 'yung pinunta natin dito 'kung iiyak lang tayo at magmumukmok." I joked.

I heard his small laughs so it makes me giggle in return. Umakyat kami sa ikalawang palapag at narating ang balkonahe umupo ako sa upuan dahil may nakalagay ditong set ng puting makaluma na upuan. Sinundan ako dito ni Dwyane sa balkonahe at umupo rin sa tabi.

Tanaw ko ang langit kitang kita ang araw at kulay bughaw nitong kalawakan. "I missed you lola and lo..." I whispered. 

May hangin na humaplos sa aking mga balikat at napangiti pag ka tapos ng ilang sandali ay bumaba na kami sa unang palapag hudyat ng pag alis. Binuksan ko ang isang napakalaking wooden door kung saan patungo sa hagdanan pababa.