Pathway to Success (Chasing Series #1)

Chapter 27

"Let's go..." I awkwardly said. Hindi ko matanggap lahat ng sinabi niya. 

Naging mabigat ang paghinga ko at sa hindi malaman na dahilan ay kumikirot ang puso ko dala ng bugso ng damdamin. May pait sa kaibuturan sa mga nalaman. 

So matagal na pala niya 'yon nararamdaman at ngayon lang siya nag lakas ng loob pagkatapos ng mahigit lampas na ng sampung taon, he have the guts to show and gesture his feelings, besides, mahirap din 'yon sabihin sa akin. 

The heiress of the Alvarez, architect, soon to be a business woman, but when it comes to love everything is cruel and unfair. Parang ipinagkaitan na talaga siguro ako na makaranas ng tunay na pag mamahal. 

Is it destined for me not to feel love? 

Hanggang kailan ba ako aasa ng ganito? Mukha na akong tangang umaasa sa wala 'yung tipong hindi mo alam ang daan kung saan ka ba talaga pupunta. The feeling of lost. 

For the meantime I know deep inside that I still can't give him the chance that he deserves, the love that he deserves. Maybe someday kapag tuluyan ko ng naibaon at limutin siya, kapag mismong sa harapan ko nakita na may anak at pamilya na siya.

"Kailan ba kasi ako titigil? Ang tanga ko kasi, e..." bulong ko sa aking sarili.

'Yon na lang ang panghahawakan ko. Pero hindi ko pa rin matanggap 'yung nangyayari. I remembered the day when the three of us is in the site and he almost pushed me away dahilan ng muntikan 'kong pag tumba sa batuhan. I shook my head at suminghap ng malalim.

Maybe in that way. It will give me the reasons para kalimutan siya pero sa ngayon kahit taon na ang lumipas ay may kaunting pag-asa pa rin ang nananalaytay sa kaloob looban ko. 

"Someday..." sabi ko sa utak ko. At pinagmasdan ang kalangitan, tumingin ako at ngumiti ng bahagya.

Balang araw ay matututunan ko din na mahalin si Nicolai. Kaunti na lang at bibitaw na rin ako, ubos na ubos na ako.

Baka ipinaparanas lang sa akin para matutunan ko ang lahat. It is just a freaking lesson in my whole life na masakit ng balikan. "Huwag naman sana..." bulong ko sa isipan.

Giving up and losing hope ang nararamdaman ko sa ngayon. It is like a path that you've reached through the dead end but not happy nor successful as others. Nakarating ka naman sa dulo ng tugatog pero hindi ka nga masaya.

Itutuloy ba 'yung engagement namin noon? Pero... I shook my head dahil sa kung anu-anong naiisip.  

"I think sa hotel muna tayo for this day. I badly want to rest dahil ata sa init ng araw ay sumama ang pakiramdam 'ko"  I lied ang totoo ay nag dahilan ako. 

Gusto ko munang makapag isip-isip ng mga bagay. 

'Yung kasiyahan bago ako pumunta dito ay napalitan ng lungkot sa kaibuturan at pagkalito. I want to go home immediately to Philippines right now but that is wrong. Mag papalipas muna ako ng buong maghapon saka ako uuwi. 

"Are you sure?" he gasped. 

"Yeah, maybe just call me in my hotel room or knock if we are going to eat lunch and dinner" I smiled faked.

Tumapak kami sa lupa at umalis sa bangkang sinasakyan. Nag lakad kami patungo sa sasakyan at masayang bumati ulit sa amin ang driver ko. "I just want to sleep. Maybe you could give me some time to rest for this day..." I hissed. 

Sumakay ako sa loob at tumabi naman sa akin si Dwyane. When we reached the hotel kung saan kami nananatili ay nagpaalam ako sa kanya. Malugod naman siyang ngumiti at pumasok sa loob ng room niya. Kita ko ang papalayo niyang pigura suminghap ako ng malalim bago tuluyan nang pumasok sa isang malaking hotel room.