Aslında alışmıyoruz. Iliklerimize kadar hâla geçmişi yaşıyoruz. Herkesi kandırıyoruz bir tek kendimiz dışında. Yastığa baş koyduğumuzda anlıyoruz yine tek başımıza. Bir gün yine geçti diye kandırıyoruz kendimizi ama geçen sadece zaman bunu da kabulleniyoruz. Sonra yine hiçbirşey olmamış gibi insanların yüzüne gülüyoruz. İçimizde en şiddetli yıkımlar gerçekleşirken biz yine gülüyoruz. Sırf insanlar "neyin var?" gibi sorular sormasın diye gülüyoruz. Ama bilmezler ki hiçbirşeyimiz, hiç kimsemiz yok bir tek kendimiz dışında..
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Bizi Biliyon İçimize Atıyoz
Storie breviBu zamana kadar ne çok şey var değil mi içimize attığımız ? İçimize atıp söylemek isteyipte söyleyemediğimiz. Söyleyemediğimiz cümleler ve hatta kelimeler.. İşte bu kitap tamamen bunlardan oluşacak. Söyleyemediğiniz her ne varsa, ben bu kitabın için...
