summer love.

Hoofdstuk 1.

Jane POV.

Met barstende koppijn verlaat ik mijn bed, het is zaterdagochtend, half 10. Ik slof richting mijn kledingkast en pak er een joggingbroek en een oversized shirt uit en trek ze aan. Zuchtend loop ik naar mijn eigen badkamer, poets mijn tanden en doe mijn haar in een vlotte knot. Terwijl ik naar mezelf in de spiegel staar denk ik aan mijn vader..

"Jane, ik ben ziek, ernstig ziek, ongeneeslijk ziek. Kanker. Het heeft zich verspreid over mijn hele lichaam. Ik denk niet dat ik je 15e verjaardag haal, natuurlijk ga ik ervoor vechten, maar ga van het ergste uit." Tranen springen in zijn ogen terwijl hij mij dit verteld. "Jane, pas op jezelf, wees er voor je moeder, help haar met het opvoeden van de baby. Alsjeblieft" zonder dat ik er iets tegen kan doen stromen mijn tranen over mijn wangen. "Ik wil je niet kwijt pap" mompel ik, onverstaanbaar, maar hij hoort het. "Ik jou ook niet lieverd" hij pakt mijn hand en trekt me naar zich toe, "ik hou van je, dat moet je niet vergeten" zegt hij terwijl hij me in een knuffel trekt. "Ik hou van jou" antwoord ik met de nadruk op 'jou'. Ik huil in zijn T-shirt tot ik het gevoel heb dat mijn tranen op zijn. Ik pak zijn hand en knijp er zachtjes in, "ik hou van je" ik herhaal zijn woorden van een aantal minuten geleden terwijl ik zachtjes met mijn hoofd schud. Dit mag niet. Waarom hij? Waarom niet ik? Ik kan mijn vader niet verliezen. Ik staar hem aan tot ik mijn tranen weer voel opkomen. "Pardon, mevrouw Dallas?" Hoor ik een vrouwenstem vanuit de deur opening zeggen, langzaam draai ik me met mijn gezicht naar de deur. "Eh ja?" Antwoord ik snikkend, "Meneer Dallas heeft rust nodig, ik moet u dus vragen of u zijn kamer zou willen verlaten" gaat de vrouw verder. Natuurlijk, ik wist dat het zou komen, dat ik de kamer zou moeten verlaten maar ik wist niet dat het al na een half uur moest.. Zo snel ik kan draai ik me terug zodat ik weer met mijn rug naar de deur en met mijn neus naar mijn vader sta. "Ik wil niet weg pap" snik ik en ga op het randje van zijn bed zitten. "Ik wil ook niet dat je gaat Jane, maar het moet" hij trekt me terug in de knuffel, deze houden we langer vast. Iedere keer als ik terug naar huis ga van mijn bezoek eindigen we zo, alsof we elke keer opnieuw afscheid nemen.. "ik hou enorm veel van je, pap" fluister ik terwijl ik hem rustig los laat, "ik hou van jou, met heel mijn hart" hij plant een kusje op mijn voorhoofd en seint dat het tijd is voor mij om naar huis te gaan. Vlak voor de deur draai ik me nog een keer om, hij is al in slaap gevallen. Het liefst zou ik bij hem willen blijven, tot het moment dat zijn hart het begeeft. Maar dat kan niet. "Ik hou van je" fluister ik nogmaals en loop dan de kamer uit. Met betraande ogen vind ik mijn weg door de lange gang naar de liften, op naar huis..

3 jaar.. 3 fucking jaren geleden kreeg de hemel er een nieuwe engel bij.. "Ik mis je, Papa." fluister ik en kijk naar boven. Ik slaak een zucht en sjok richting mijn broertjes' kamer en open de deur een klein beetje, "Joe, Caspar wakker worden" ik praat zacht voor het geval dat ik mn moeder wakker maak. Het is vandaag Vaderdag en aangezien wij die niet meer hebben gaan wij onze moeder verrassen, na de dood van mijn vader heeft zij al zijn taken op zich genomen, maar het opvoeden van mijn broertjes heb ik gedaan. "Caspar? Joe?" Ik loop de kamer in en zie het kleine linker oogje van Joe open gaan, maar als hij ziet dat ik hem aan kijk schiet hij weer dicht "Joseph Dallas, dat zag ik" langzaam loop ik richting zijn bed en kietel hem zachtjes in zijn zij. "Stop!" Giechelt hij, "sorry, wat zei je?" Vraag ik en ga met mijn oor een beetje richting zijn mond. Twee kleine handjes pakken mijn oor vast "appelieft?" Fluistert hij dan. "Oke, alleen omdat je het zo lief vraagt" ik ga weer recht op staan en loop richting Caspar's bed, "Cas?" Fluister ik. "Boe" zegt hij, zijn ogen schieten open. "Grapje" grinnikt hij. Awesome, een klein jochie van bijna 3 laat me schrikken. Ik loop naar hun kast en trek er twee T-shirts uit, een met de tekst; 'I ♥ mama' en een met 'mijn mama is de beste' er op. Als ze zijn aangekleed lopen we met zijn drieën de trap af om een ontbijten voor onze moeder te maken. We hebben een best groot huis, met 6 slaapkamers en 4 badkamers, een enorme woonkamer en een grote keuken.

Eerst til ik Caspar op het aanrecht en laat hem de hagelslag op het brood strooien. Als hij klaar is til ik Joe op en mag hij de suikerklontjes en melk in de koffie doen. Ik zet alles op een dienblad en pak nog even snel het boeketje bloemen die ik gisteren had gekocht en leg die ook op het dienblad.

"Ga maar, ga mama wakker maken" zeg ik tegen de tweeling en voor ik was uitgesproken renden zij al weg. Rustig loop ik achter ze aan de trap op met het overvolle dienblad in mijn handen. Ah mijn moeder is wakker en heeft de televisie al voor de jongens aangezet. Ik zet het dienblad op haar bureau en ga op het randje van haar bed zitten, "fijne vaderdag mam" zeg ik en druk een kus op haar voorhoofd. "Jongens, jullie hadden toch nog een tekening voor mama gemaakt?" Vraag ik dan, twee paar kleuter oogjes kijken me aan. "Ohja kom!" Roept Joe dan en trekt Caspar mee de kamer uit. Na een paar minuutjes komen ze de kamer weer in gerend,  Joe met een opgerold  blauw  papiertje en Casper met een opgevouwen groene. Beide hebben ze ons gezin getekend, Joe met een engeltje en Caspar met een sterretje, mijn vader dus.

Mijn moeder was 20 weken zwanger toen mijn vader overleed, hij heeft dus nooit geweten dat het een tweeling was.

Als mijn moeder de tekeningen heeft opgehangen geef ik haar het dienblad. Ze kijkt naar de bloemen, rozen, haar favoriet. Er verschijnt een glimlach op haar gezicht, "ik hou van jullie" zegt ze dan en eet haar - door ons - klaargemaakte ontbijtje op.

.

.

.
Heeeyy, ik heb perongeluk mijn andere twee boeken verwijderd en ik had geen zin meer om ze opnieuw te schijven en te updaten.. Sorry.
Ik hoop dat dit boek net zo vaak als die andere twee gelezen wordt (of zelfs nog meer )
Liefs x