Uwaga!
Nie jestem autorką tej książki!
Oryginalnie jest pisana w języku angielskim
Prawdziwa autorka książki to @BikerWife
25-letnia Cordelia mieszka sama i nigdy nie miała chłopaka. Ale ma swojego zaufanego psa Maximusa. Ma dość swojego nudnego...
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Nie wiem, o czym myślałem, proponując tej dziewczynie i jej psycho psowi podwiezienie do domu. Tak, lubię psy, ale nie kiedy one gryzą. Coś sprawiło, że poczułem, że nie chcę jeszcze pożegnać się z tą dziewczyną, Cordelią. Kiedy wstała z ziemi, zobaczyłem, że ma jakieś 5'8 i 5'9 z długimi nogawkami ukrytymi pod tymi dżinsami, miała zgrabne piersi ukryte pod bluzą z kapturem, które sprawiły, że chciałem zobaczyć, jak wygląda pod tymi luźnymi ubraniami. Jej oczy były piękne, blade, przeszywająco niebieskie, a jej włosy nawet zabarwione na czerwono od krwi były głębokiej czerni, lśniącej od ulicznych świateł, gdy szliśmy do mojego jeepa. Otworzyłem tylne drzwi dla jej psa, a potem otworzyłem drzwi pasażera, pomogłem jej wejść do środka, mogłem powiedzieć, że jej głowa wciąż się kręciła, chociaż nie chciała tego przyznać. Podbiegłem do strony kierowcy, odpaliłem silnik, po czym ruszyłem na ulicę
,,To pomaga, jeśli wiem, dokąd zmierzam, Cordelio"- powiedziałem patrząc na nią, jej oczy spotkały moje i przysięgam, że mogłem zobaczyć, jak się rumieni. Cholera, wyglądała na jeszcze gorętszą.
„Mieszkam na Cherry Street", odpowiedziała. Jej głos był miękki i delikatny, mogłem słuchać jej głosu przez cały dzień.
Dotarcie do jej domu zajęło około 15 minut, był to mały domek z kwiatami na całym froncie z jasnoniebieskim pluskwem VW na podjeździe. Wysiadłem z samochodu i podszedłem, aby otworzyć jej drzwi. Kiedy wyszła, upadła na mnie i jej twarz wylądowała na mojej klatce piersiowej, złapałem ją i pomogłem jej się wyprostować
"Ciągle na mnie lecisz" Powiedziałem ze śmiechem, a ona znów spojrzała na mnie rumieniąc się.
„Pozwól, że pomogę ci w środku, być może będziesz musiał zbadać głowę w szpitalu", powiedziałem, kiedy wypuściłem jej psa z samochodu i wszyscy ruszyliśmy do drzwi wejściowych.
„Nie, w porządku, jestem pielęgniarką, więc po prostu opatrzę ranę i będzie dobrze. Przyjrzę się też ranie na twojej dłoni, będzie wymagała czyszczenia. Przepraszam, Max cię ugryzł" - powiedziała tym słodkim głosem, gdy weszliśmy do jej domu.
Kazała mi usiąść na sofie i zniknęła w kuchni, a potem wróciła z torbą. Zdjęła bluzę i miała na sobie dopasowaną koszulkę, która otulała jej figurę, odsłaniając piersi. Nie chciałem, żeby przyłapała mnie na spojrzeniu, ale krew kapała z jej głowy na koszulkę i złapała mnie.
