Το περίεργο κορίτσι

Έλεγχος...

Liam POV

"Μου φαίνεται πολύ περίεργο που μιλάς." Λέω στην Ανδρομέδα καθώς πάμε προς το δωμάτιο της.

"Ναι. Και εμένα." Μου λέει απαντάει και την κοιτάζω με περιέργεια.

"Αλήθεια τώρα. Μπορείς να μιλήσεις μετά από τόσα πολλά χρόνια. Αλλά... Δεν μιλάς. Σχεδόν καθόλου. Γιατί?" Την ρωτάω και γυρνάει και με κοιτάζει.

"Μου αρέσει η σιωπή και η ησυχία." Μου λέει και απλά μπερδεύομαι.

"Ναι. Θα ήθελα να το συζητήσουμε αυτό... Αλλά ξέρεις τι? Δεν θέλω και τόσο." Της λέω και γελάει κάνοντας με να χαμογελασω.

Έχει ωραίο γέλιο η αδερφούλα μου.

Μου αρέσει να το ακούω.

Αλλά... Σε λίγο καιρό θα σταματήσω να το ακούω αφού η Ανδρομέδα αποφάσισε να πάει να ψάξει την υπόλοιπη οικογένεια της...

Δηλαδή τον πατέρα της και τα αλλά της αδέλφια αφού είναι για κάποιο λόγο  θυμωμένη μαζί με όλους μας.

Δηλαδή όσο μπορεί να θυμώσει η Ανδρομέδα που είναι ένας μικρός αδύνατος βούδας με κόκκινες μακριές πλεξούδες που φτάνουν στο πάτωμα.

Και αν και η αδελφή μου μου σπάει πολλές φορές τα νεύρα με το πόσο ήσυχη και κακομοίρα είναι μερικές φορές... Θα μου λείψει τώρα που θα φύγει.

Όπως μου λείπει και η Σαλίνα...

Η Σαλίνα μου.

Η μικρή μου τρομακτική μαγισσούλα.

Αλλά...

Εκεί που είναι είναι καλά.

Είναι χαρούμενη.

Είναι με τον πατέρα της.

Και επιτέλους...

Έχει κάτι που πάντα ήθελε.

Μου το είχε πριν...

Εκείνο το βράδυ πριν την επανάσταση.

Εκείνο το τελευταίο βράδυ που ήμασταν και οι δύο αγκαλιά στο κρεβάτι μου και χαϊδευα τα υπέροχα μαύρα μαλλάκια της.

Μου έλεγε πόσο θα ήθελε μια οικογένεια...

Πόσο θα ήθελε να είχε μεγαλώσει φυσιολογικά με την μαμά και τον μπαμπά της... Και ότι θα ήθελε να έχει και μερικά αδελφάκια για να έχει παρέα...

Την κοίταζα... Την άκουγα να μιλάει και ήμουν τόσο χαρούμενος για εκείνη.

Τόσο περήφανος.