Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Aşka inanır mısınız? Yada tanrıya? Veya belki reenkarnasyona? İnançlarımız bizi şekillendirir ve ben yaşamadığım bir duyguya doğal olarak inanmıyordum, yokluğunu da hissetmiyordum. Bilirsiniz, bilmediğin bir şeyin yokluğunu hissetmezsin. Aşkı hiç tatma fırsatım olmamıştı, hiçbirisine gerçek anlamda aşık olmamıştım şu yaşıma kadar, kimseyle bir ilişkim olmamıştı ve ilk kez birine ilgi duyuyordum. Saçma sapan ''ona ilgi duymuyorum'' triplerine girmeyecektim. Tanrı aşkına 17 yaşındaydım ve birine ilgi duyulduğunda nasıl hissedildiğini az buz da olsa bilmemi sağlayacak kadar film ve dizi izlemiştim. Hislerime güvenmiyordum. Ona karşı ilgi duyuyor olabilirdim ancak bunun gelip geçici bir hevesten ibaret olduğunu düşünüyordum. Gelip geçici bir şey ile zaman harcamak gibi bir niyetim de olmadığı için ona soğuk yaptığımı düşünüyordu. Ayrıca beni kırma ihtimali olduğu için ona güvenmiyordum, en azından şimdilik.
''Seni neden kafama takayım? Pardon doğru soru şu olacaktı beni neden kafana takıyorsun?'' ''Seni neden kafama taktığımı ben de bilmiyorum, sadece... yaptığım hatayı düzeltmek istiyorum. Evet, yaptığım hatayı düzeltmek istiyorum.'' ''Az sonra bana günahlarını saymaya başlayacaksın. Oradan bakınca rahibe gibi mi görünüyorum? Seni günahlarından arındıramam ben, bunun için kiliseye gidip dua etmen gerekiyor.'' yazdığım yazıyı okuyunca bana şey der gibi bakmaya başladı, 'Cidden mi?' evet kelimenin tam anlamı ile böyle bakıyordu veya 'Salak mısın?' bakışı da olabilirdi emin değildim. ''Senden beni günahlarımdan arındırmanı istemiyorum minik rahibe, seni mutlu etmek istiyorum, arkadaşlık isteğimi reddetme lütfen.'' dudaklarını büzdü ve yavru köpek bakışları atmaya başladı. Bu ister istemez yüzümde bir gülümseme oluşturmuştu ve göz temasını kesip başımı öne eğmiştim. ''İletişim kurmakta bile bu kadar zorlandığın bir kızla gerçekten arkadaş olmak istiyor musun? Unutma ben sağırım ve tatlı şarkılarını duyamam, sana eşlik edemem, bana arkamdan seslensen sana görmem, beni arasan muhtemelen ulaşamazsın, kahkahalarını duyamam, sen de benimkileri duyamazsın, bunca eksikliğime, kusuruma rağmen yine de arkadaşım olmak istiyor musun?'' Yazıları okurken kaşları çatılıyordu, okuması bitince ekranı kapattı ve gözlerimin içine bakmaya başladı. Bense ondan bir cevap beklediğim için büyük bir merakla kahvelerine bakıyordum, fazla güzel bir yüzü vardı. Bakışları her geçen saniye koyulaşıyordu, sanki benim hakkımdaki gerçekleri benden duymak canını biraz daha acıtmıştı. Ellerini masanın üzerindeki ellerimin üzerine koydu ve üzerime doğru eğildi istemsizce hafif geri çekilmiştim. O yüzümü incelemeye devam ederken bense ellerim üstündeki ellerine bakıyordum. İrislerimi onunkilere sabitleyince konuşmaya başladı. '' Bunları bir kusur olacak görme, unutma ki bu senin deyiminle ''eksikliklerin'' o gün seni fark etmemi sağlayan bir etken oldu. Ayrıca bunları birlikte aşabiliriz, adını hala bilmediğim biricik arkadaşım.'' Gerçekten bunca zaman boyunca adımı bile bilmiyor muydu? Şaşırmıştım, şaşırmıştım çünkü adını bile bilmediği sağır bir kız ile arkadaş olmak için çok çaba sarf ediyordu. ''He Ran, Yi He Ran memnun oldum Jeongwoo'' ''Ben de memnun oldum He Ran'', sandalyesine geri olurdu, kolundaki saati yokladı. Daha sonra telefonunun yanında olmadığını ve telefonumdan bir arama yapıpı yapamayacağını sordu, ben de arama yapabileceğini ima etmek için başımı aşağı yukarı salladım. Telefonumdan bir numara girdi ve çaldırmaya başladı. Karşısındaki kişi ile bir şeyler konuşmuştu fakat ne söylediğini bilmemem gerektiğini düşündüğüm için önümdeki içeceğim ile ilgilenmeye başladım. Özeli olabilirdi ve ben hala onun için yeni tanıştığı bir kızdım.
