Η κόρη του ακατανόμαστου!

Η Αρχή...

Η ώρα 03:00 τα ξημερώματα και η Emma είναι πάλι ξύπνια. Είχε ξανά τον συνηθισμένο εφιάλτη! Είναι μωρό μέσα σε μια κούνια και μια όμορφη γυναίκα με γαλάζια ματιά κλαίει από πάνω της, πάντα πίστευε ότι ήταν η μητέρα της. Της ψιθυρίζει γλυκές λέξεις μέχρι να την πάρει ο ύπνος. Αμέσως μετά χτυπάει η πόρτα και η μητέρα της ανοίγει τη πόρτα όταν ένα ζευγάρι με κόκκινα μαλλιά παίρνουν μέσα. Η γυναίκα είναι μετρίου αναστηματος, γλυκιά με ένα όμορφο χαμόγελο και ο άντρας είναι ψηλός, καλοσυνατος. Πάντα συζητάνε το ίδιο πράγμα, η μητέρα της τους ζητάει να πάρουν την Εmma και να φύγουν πριν να είναι αργά, ξέρει θα είναι ασφαλής μαζί τους. Η Emma ποτέ δε κατάλαβε γιατί αλλά ήξερε ότι είχε σχέση με τον " Σκοτεινό Άρχοντα", έτσι τον αποκαλούν. Μετά τα πράγματα κυλάνε γρήγορα. Το ανδρόγυνο φεύγει και όλα επανέρχονται όπως ήταν πριν. Η μητέρα της πάνω από τη κούνια με τη διαφορά ότι τώρα την παίρνει και φεύγουν. Βλέπει το ορφανοτροφείο που βρίσκεται, τη μαμά της να την αποχαιρετά με λυγμούς και τη πόρτα να ανοίγει. Μια πράσινη λάμψη φωτός τυλίγει την μητέρα της και  αυτή πέφτει νεκρή στο πάτωμα. Μια κυρία σηκώνει την Emma και μπαίνει μέσα. Το επόμενο που βλέπει είναι μια φιγούρα ντυμένη στα μαύρα να πλησιάζει το πτώμα την μητέρας της λέγοντας " Έπρεπε... Με ανάγκασες" Την κοιτάει μελαγχολικά για λίγο και μετά φεύγει. Εκεί σταματάει ο εφιάλτης. Γυρίζει πίσω στη πραγματικότητα και στο ορφανοτροφείο. Πίσω στο κρεβάτι κορδομένη, ανάμεσα σε άλλα τόσα. Βγάζει ένα πράσινο, δερμάτινο βιβλίο και ζωγραφίζει. Αυτό κάνει μετά από κάθε εφιάλτη ή όταν είναι περδεμένη.

Ξέρω μικρό κεφάλαιο αλλά θα συνεχίζω τώρα το δεύτερο. Να αναφέρω ότι η εβδομάδα που θα ακολουθήσει είναι γεμάτη με διαγωνίσματα για εμένα οπότε συγνώμη αν δεν ανεβάζω πολύ.
Επίσης δε θα δώσω δεσμευτική μέρα ή μέρες που θα ανεβάζω. Μετά από αυτή τη δύσκολη εβδομάδα θα ανεβάζω συχνά και ελπίζω καθημερινά.