Julia

Hoofdstuk 2

Terwijl ze rond de vijver loopt, is Max al ver vooruit gerent. Dit rondje loopt ze al sinds dat Max het kan lopen, hier heeft ze ook alle tijd voor want voor school hoeft ze toch bijna niets te doen. Het begint al te schemeren dus roept ze een paar keer om Max terug te roepen. Hij komt niet. Hij zit vast ergens te plassen, hij komt zo wel. Voor zich ziet ze de schaduw van haar lichaam in een ronde lichtvlek. Ze hoort sneller lopende de voetstappen dan de hare, waarschijnlijk iemand die ook nog even de hond uitlaat. Ze kijkt achterom, en ziet een gedaante rennen met een grote hond. De hardloopster loopt zonder op te kijken langs. Ze wist het, niks bijzonders.

'Maaahaax! Kom nou!' En dan hoort ze gritsel in de bosjes, 'Kom Max, we gaan!'. Maar dan springt er een man uit de bosjes en pakt haar vast bij haar middel en houdt een hand voor haar mond. Ze probeert nog wat geluid te maken, in de hoop dat de hardloopster door zou hebben wat er met haar gebeurde. Het lukt niet. De man verluistert met een lage donkere stem, 'Houd je stil en probeer vooral niet weg te komen, dit lukt je toch niet'. Dus zwijgen laat ze zich meetrekken door de oude man. Ze kan niet goed zien we het is, of dat ze hem überhaupt wel herkent. Ze lopen naar een busje, Julia wordt achterin gegooid. Terwijl het busje rijdt maakt Julia zoveel mogelijk geluid, in de hoopt dat iemand haar zou horen en haar zou helpen. Geen reactie. Na een lange rit van minstens 15 minuten gaat de achterklep weer open. Ze wordt ruw uit het busje getrokken en de man pakt haar opnieuw vast. Ze staan voor een normale woning, nummer 15, met een slordig tuintje. Ze kijkt haastig in het rond in de hoop dat iemand haar ziet, zij ziet niemand. Ook zoeken haar ogen naar een straatnaambordje, misschien weet ze wel waar ze is, ook dit is te vergeefs. Ze wordt ruw naar een kamer achterin het huis geduwd. Het enige was ze ziet is een gele muur, verder kan ze weinig voorwerpen onderscheiden, want het is bijna net zo donker binnen als buiten. Ze wordt op bed gegooid, en voordat ze is opgestaan om het huis uit te rennen, heeft de man de deur dicht gedraaid. 'Wat wil je van me!?' Schreeuwt Julia. 'Zal ik me eerst even voorstellen?' Met een scheve lach steekt de man zijn hand uit. Julia negeert het aanbod. 'Ik ben Jacob.' Zwijgend staart Julia voor zich uit met haar lippen op elkaar. 'En jij bent Julia.' De jongen, waarvan ze het gezicht niet herkend, maar ze kan nu wel inschatten dat hij ongeveer 20 is, loopt de kamer uit.

☆ Vergeet niet te stemmen! ☆