Karanlıkta Açan Papatya

18.Bölüm İçimdeki Yangın

***
...içimde fırtınalar varken bir o kadar yalnızken bir o kadar da gürültülüydü kalbim....

RÜYA'DAN

Nereye gideryordum bilmeden gözlerim kapalıydı ve araba ilerliyordu.Etrafta bir sürü ses vardı ama benim aklımda tek ses.

Yüzü, sesi her şeyi aklımdan çıkmıyordu ve ben hiç bir şey yapamıyordum.

Öyle büyümüştü ki içimdeki yalnızlık sevilmeyi beklerken, beklemeyi sever olmuştum.

Artık içimdekileri bile anlamlandıramıyordum.

Her şey benim elimdeydi önce girdiğim bu çukurdan çıkaracaktım kendimi.

Mert çok güçlüydü hemde çok ama bunu ona birinin fark ettirmesi gerekiyordu.

Birden arabanın durmasıyla ne kadar görmesem de refleks onlara kafamı etrafta çevirmeye başladım ama hiç bir şey görmüyordum.

Ne bir ses vardı ne bir görüntü şu an kafamın içi o kadar boştu ki ne yapacağım bilinmez.

Birden kapının açılış sesini duydum ve tekrar sessizlik.

Birden kapının tekrar açılmasıyla biri sertçe kolumdan tutup beni arabadan çıkarmaya çalıştı.

"Çıkarın gözlerindekini."
Ama bu ses...

Birden gözlerimdekinin çıkarılmasıyla neye uğradığımı şaşırdım.

"Baba..."

"Baba ya baba." dedi yanımdaki adam.

Ama babam ne arıyordu buradaydı karşımda ve birinin bana dokunmasından rahatsız olduğumu bile bile kolumu tutan adama neden bir şey demiyordu ki?

"Yürü Rüya arabaya! " dedi babam
Ona doğru güçsüz adımlar attım.

"Baba Mertt..."

"Rüya arabaya dedim!!" aniden bağırmasıyla neye uğradığımı şaşırdım bu aralar aniden olan şeyler beni çok etkiliyordu birden kulağımın dibinde bağırmasıyla titreyerek arabaya arka koltuğa geçtim.

Babam adamlarla bir şeyler konuşup hızla arabaya bindi. Çok gergin olduğu yüzünden anlaşılıyordu direksiyonu tutan elleri direksiyonu çok sıkıyor ve çok sinirliydi. Konuşmaya bir şey demeye korkuyordum.

"Baba Mert, Mert orda kaldı baba."

Babam huzursuzca nefes alıp verdi elindeki direksiyonu daha da sıktı.

"Boş veriyorsun Merti falan anladın mı? Bir daha görmiyeceğim yanına yaklaştığını bile."

Ne gerçekten bunları mı demişti. Nasıl benden ondan uzak durmamı isterdi ki?
"Ama baba... Ben yapamam hayır onu kurtarmam gerek hayır... Hayır olmaz."

Kendi kendime sayıklayıp duruyordum adını benden Mertte dahil kimse böyle bir şey istiyemezdi.

"Hayır baba..hayır bırakmam onu hayır kurtaralım onu lütfen."
Ne dediğimin farkında bile değildim.
Onu bırakamadım yapamazdım bunu. Benim ona ihtiyaçım vardı onunda bana.

Babam sinirle gömleğinin düğmesini gevşetip direksiyona vurdu.
Çok sert vurmuştu  olduğum yerde sıçradım.

"Yeter Rüya yeter sus artık sus. "
Babam bana bağırıp duruyordu beni anlamıyordu beni anlasa ne olurdu sanki? Çok mu bir şey istiyorum ya hayatımda ilk defa gerçekten mutlu olacağıma inanmıştım ama hemen almışlardı onu benden.

***
"Hadi in." dedi babam arabadan çıkarak.
Nereye gelmiştik biz böyle neden beni evime değil de buraya getirmişti. Ben evime gitmek istiyordum.