Bugun hastanedeydim, yengemin nenesi cok hastaydi. Acik kalp ameliyati olmustu. Makinelere falan baglamislardi kadini. Tek goz odasinda makinelerin cikardigi bip bip sesleriyle yaninda bakicisiyla kaliyordu. Hani tuhaf bi hastane kokusu olur ya, dezenfektanli gibi. Oyle bi koku vardi bu odada da. Ölumu hatirlatiyordu bu koku, hem de en derininden. Icime cekdim iyice. Ölumun nasil bisey oldugunu hep hatirlamak icin. Hayatin ne kadar kisa oldugunu anlamak icin. Oyle de oldu. Simdi su an hayal ettim, hayal ederken agladim. Ya orda yatan ben olsaydim? Yatiyorum orda dusunsene iki seksen, olmek uzereyim belkide. Son dilegim seni gormek sana bakip ellerini tutabilmek. Ben ilaclarin etkisiyle yatiyorum, makinelerden bi surur ses geliyor bip bip diye. Icerde ölum kokusu var. zorla nefes aliyorum. Ustumde dandik bi gecelik. Olecek biri icin bu cok bile. Sen geliyorsun sonra ellerinde cicekler, hangisini alsam begenir diye yarim saat dusunmussun alirken. En sevdigim cicegi hatirlamaya calismissin. En sevdigim rengi de. Cok da kolay bulmussun aslinda. Gorur gormez aklina gelmisim. Sevinecegimi bilerek almissin bi heyecanla kirmizi gulleri. Iste simdi ellerinde o ciceklerle iceri giriyorsun. Halimi gorup uzuluyorsun sonra. Pismanlik desen hayatinda hic olmadigin kadar. Ozellikle de gecen seferki gecmis olsun demen yuzunden gene bi hastanedeyim ve bu sefer ziyarete gelen sen, bunun cok da farkindasin. Gecmis olsun, kim kendisi yuzunden kan kusan sevgilisine yanina gelmek yerine gecmis olsun yazar ki? Tabiki de sen. Simdi burdasin ama. Neden? Vicdanini rahatlatmak icin tabiki. Ya da o kadar kotu dusunmemeliyim. Belki de sadece olecegimi bilmek seni cok uzmustur. Sevmeyen insan uzulur muydu olecek olan seni sevdigini bildigin birine. Sanki aglar gibi de oldun biraz. Hatta bir iki damla yas da suzuldu gozlerinden. Yaklasiyorsun yanima. Elindeki cicekleri birakiyorsun bi ucuz hastane sandalyesine. Yanima geldiginde napacagini bilemiyorsun. Elini mi tutsam yanagini mi oksasam? Uyandirsam mi yoksa uyanmasini mi beklesem? Kararsiz kaliyorsun bi sure. Burnunu cekiyorsun, aglamaktan gozlerin kipkirmizi olmus. Sesine uyaniyorum. Gozlerimi kirpistirarak aciyorum. Ilk gordugum sandalyeye birakilmis olan guller oluyor. Birakmasalardi oraya keske diyorum, solacak orda. Bi vazoya koysaydik keske. Sonra bir cift el goruyorum. Tanidik bu eller bana bi yerlerden. Cok tuttum bu elleri ben. Sicakligini, verdigi hissi, sahiplenici buyuklugunu her hucremde tek tek hatirliyorum. Bu onun elleri, tipki hatrimdaki gibi. Yavasca kaydiriyorum gozlerimi yukari. "Hasan" diyorum. "Sen mi geldin"
"Evet" diyorsun bana. "Ben geldim"
"Neden?"
"Seni gormek istedim"
"Ama ben seni gormek istedigimi sanmiyorum" deyip oksurmeye basliyorum. Durmuyor oksuruk. Olmeme cok az kaldigi ne kadar da belli. Solugum kesiliyor. Biraz da heycanin etkisi var tabi. Aklina bana su vermek geliyor, icmeme yardim ediyorsun. Biraz daha toparliyorum kendimi sonunda. "Git burdan" diyorum. "Git burdan"
"Gidemem" diyorsun. "Seni ne kadar sevdigimi biliyorsun, ne kadar deger verdigimi, boyle yapma nolur"
Icimden gitmemeni tum kalbimle dilesemde gitmeni istemekten baska bisey gelmiyor elimden. Canim yaniyor cunki. Bana yasattiklarini hic unutamiyorum. Bana yaptiklarini ölum doseginde olsam bile unutamam biliyorum. Affedebilir miyim, olecek olsam son nefesimde affettim diyebilir miyim onu da bilmiyorum. Tek bildigim seni cok sevdigim ama bazen sevgi yetmiyor. Herseyi sevgiyle degis tokus edemiyoruz. Bazen gururumuz agir basiyor bazen ofkemiz. Sana olan sevgimin agirligi gurur ofke ve nefret uclusunden kelime olarak bile hafif kalirken af kelimesi ayni kefede kendine pek de yer bulamiyor. Ne yazsam ne hayal kursam hicbirinin gerceklesmeyecegini de biliyorum. Bunlar hayal sadece. Hayaller gerceklesmez. Gerceklesirse o zaman mucize denir. Ben hayal kurmaya devam edecegim. Belki bi mucize gerceklesir.
