Julia

Hoofdstuk 4

Julia staat op en kijkt de kamer rond, het enige wat er staat is een oude kast en een bed. De lakens zijn al jaren niet meer gewassen en het behang hangt halverwege de muren. Er is een klein raampje, ongeveer twee meter hoog, onmogelijk om door te ontsnappen. Dan voelt ze ineens iets in haar zakken, een afstandsbediening voor de stroomband van Max. Ze drukt een paar keer op de knoppen, maar dan realiseerd ze zich dat Max niet dicht genoeg bij haar in de buurt is. Hij zal dus nooit de schokken gevoelen. Ze loopt naar de kast en opent de deuren, alleen één kleerhanger. Ze geeft de moed op om vandaag nog hieruit te ontsnappen op. Ze gaat in bed liggen en probeert te slapen, wat bijna onmogelijk is van de spanning en zenuwen. Hoe komt ze hier weer weg? En wat is Jacob van plan? Hoe wist hij háár naam? Na lang piekerend valt ze toch in slaap.

Julia wordt vroeg wakker, ze ziet het licht door het raampje schijnen en hoort voetstappen op de gang. Iemand klopt op de deur, en voordat ze kon antwoorden, stapte Jacob de kamer binnen. Wow, wacht eens even, wat is die Jacob een knapperd. Ze had hem nog niet kunnen bekijken, gisteravond, maar nu wat het goed zichbaar dat hij er niet verkeerd uitzag. 'Heee, lieffie. Hoe gaat het?' Zegt Jacob overdreven lief. Julia kijkt geërgerd naar Jacob en blijft op het bed zitten en staart naar de muur. 'Ga jij me nu de hele tijd negeren? Lekker ben jij, ik ben er alleen maar om je te helpen.' 'Hoezo helpen?! Je hebt mij ontvoerd?!' Schreeuwt Julia woedend. 'Kun je mij een kans geven het uit te leggen?' vraagt Jacob met zijn uber mooie blauwe ogen.  'Je bent hier vanwege je vader,' zegt Jacob serieus. 'Mijn vader is zeven jaar geleden overleden, dus ik denk dat je de verkeerde Julia hebt.' Zegt Julia boos. 'Dat is het nou juist, ik kom je beschermen.' 'Voor wat? Om te voorkomen dat ik ook een auto ongeluk krijg?' 'Je vader is niet omgekomen door een ongeluk,' Jacob kijkt haar indringend aan. 'Je hebt de verkeerde Julia, doei, ik ben weg!' Julia loopt naar de deur toe, maar dan voelt ze weer zijn handen om haar middel. 'Laat mij los! Ik wil naar mijn oma! Die zit alleen thuis, wat zal die wel niet denken?!' Boos probeert Julia zich los te wurmen. 'Dat gaat niet,' zegt Jacob lachend. 'Laat mij los!' 'Nee.' Julia draait zich om en bekijkt het knappe gezicht en gespierde lichaam van Jacob, maar tegelijkertijd realiseert ze zich ook dat dit niet het juiste moment om verliefd te worden, en al helemaal niet op deze jongen. 'Oké, ik geef je één kans om mij een hele goede reden te geven om te blijven.' Ze gaan naast elkaar op het bed zitten, dat stamt uit de tijd dat haar oma jong was, en kijken elkaar even kort aan.