De vellen van de onwetenden

Ze was er niet

Onbekend

Ze is er niet. Vandaag niet. Morgen niet. Ze zal er nooit zijn. Ik weet het, alleen ik. Ze is er niet. Door mij. Nee. Door zichzelf. Ik hielp haar. En nu is ze er niet. En nu zal ze er nooit meer zijn. Sirenes, het mooie geluid van wanhoop. Haar redden is niet mogelijk. Het vuur heeft het onmogelijk gemaakt. Haar lichaam is as. Ze rennen naar binnen, brandweer, ambulance broeders. Haar ouders zijn niet thuis, ze waren niet thuis, ze zijn nooit thuis. Dat weet ik. Ik observeer. Niemand zal weten wat ik heb gedaan, nooit. Ik heb het zorgvuldig gedaan. Het plan maanden tantevoren gemaakt. En als ze het weten, zullen ze me niet vinden. Politie. Ik ruik de geur van wegrotten in een cel. Nee. Ik ga de cel niet in. Nooit.

Ze loog. Niks wat uit haar mond kwam was waar. Zo lief, zo stil, zo mooi. Buitenkant. Wat anderen zien. Ik kende Mila, ik wist wie ze was. Leugenaar. Leugenaar. LEUGENAAR! WAAROM LOOG JE?! WAAROM?! Je beloofde me te helpen. Alles wat uit jouw mond kwam was een leugen. Jij was een vloek, jij was de duivel op aarde. Je verdient het leven niet. HOOR JE ME?! Ik heb mensen gered. Ik ben een held. Ik heb mensen gered van vervloeking en ze geholpen met hun kostbare bezitten en geld en zaken. IK BEN EEN HELD! Ze stal. Alles. Van haar vrienden, haar familie, uit winkels. DIEF DIEF DIEF! LEUGENAAR EN DIEF! En nu? Wat en nu? Meer heldendaden natuurlijk! Meer mensen straffen! Meer mensen redden! Want ik... ik ben een held! De beste held. De enige held. 

Ze zal niet meer komen. Niemand zal haar missen. Zonde van het lichaam, dat wel. Maar anders werd ik misschien gepakt. Het moest nu. Het moest hier. Dan maar de gevolgen aanvaarden. Jammer. Zonde. Het had mooi geweest voor mijn collectie. Het is maar zo. Jammer dan. Nu moest het even buiten mijn boekje. Buiten mijn bezigheid. 

Jammer...