I Still Remember The Day You Left Me

Chapter 19

"What are you doing here?" tinig na sumalubong saakin.

"Hai Miss Mendoza, mabuti't napadalaw ka!" Saad naman ni Darius, nakangiti pa talaga siya kaya naman ngumiti din ako ng kunti.

Saka lang ako nakaramdam ng hiya ng inilipat ko ang paningin kay Darius, at sa nasaksihan ko ngayon ay halatang hindi siya nasisiyahan, nakakunot ang noo niya at matalim din siyang makatingin.Tumingin siya saakin na para bang may nagawa akong kasalanan sa kanya, ni hindi sumagi sa isip ko na may nagawa ba talaga akong masama sa kanya.

Hindi ko alam kung ano ang nararamdaman ko ngayon,naghahalong pag alinlangan at pagkahiya.Hindi mawala sa isip ko kung paano siya tumitig at paano siya makikitungo sa akin. Galit ba siya? O sadyang ako lang ang nag iisip na galit siya.

Nawala lang ang tensyon ng umakbay si Daylan kay Darius.

"Ano yan dude! Titigan Challenge?!" kasabay non ang pagtawa ni Darius na hindi namin parehong inasahan.Ang tawang yon ang nakapagpagabag sa buong sistema ko, dahil ang tawang yon ay masasabi mo talagang napipilitan lang siya'ng tumawa.

"Mauna na ako sainyo, " pagpapaalam ko. Ngumiti pari  ako sa harapan nila kahit nagpipigil na ako ng luha.

" Agad ? Ang dali lang ah!dito ka muna, " yan din sana ang gusto kung pangyari pero dahil jan sa kasama mo nakakainis.

"May pupuntahan pa kasi ako, Nagsadya lang talaga akong pumunta dito, " nasasaktan kung sabi. Hindi ko alam kung bakit kusang tumulo ang luha ko sa harap nipa mismo. Nakita kong gulat sila parihong tumingin sa akin, hindi maka paniwala sa nasaksihan.

"Sorry, naghapdi lang ang mata ko, " tanging nasabi ko saka ako tuluyang tumakbo, walang balak makinig sa isasagot nila.

Hindi ko alam kung bakit basta ang alam ko lang ay HINDI GUSTO ANG KAIBIGAN NIYA SAAKIN! Akala ko dati ay buto din silang magakatuluyan kaming dalawa pero bakit tutol ang nasaksihan ko ngayon. Tumakbo lang ako ng tumakbo hanggang sa mapunto ako sa mini garden ng Hospital. May mga upuan na nakakaakit tingnan na masasabi mo talagang dinisenyo talaga para maaliw ang mga pasyente. Mula dito ay makikita mo rin ang ibang palapag ng  hospital. Maraming puno't mga tuyong dahon pero isa na rin yon ang dahilan kung bakit mas nakakaaliw tumambay dito, at laong di mahuhuli ang preskong hangin na yumayakap sa sarili mo.

Umupo ako sa umuan at umiyak ako ng umiyak, pasalamat nalang din ako at walang tao don na para bang nakikiayon sa naging sitwasyon ko.
Minsan pinapakawalan ko ang tinig na lumalabas sa bibig ko at minsan din kusang tutulo ang luha sa mga mata ko. Hindi ko mabilang kung ilang bisis tumulo ang mga luhang ng galing mismo sa mga mata ko.

Isang oras..

Isang kalahating oras...

Dalawang oras......

Sa daming luhang tumulo sa mga mata ko ay hindi parin sapat para mabawas bawasan ang samang nararamdaman ko ngayon.

Hingang malalim,  buga!!

Magiging maayos din ang lahat.

Ng napagdesisyonan ko ng tumayo ay isang boses ang narinig ko na nakapagpapahina ng buong sistema ko.

" Are you done crying?, " hindi ko alam kung anong gagawin ko, kusang kumilos ang katawan ko at yumakap sa kanya.

" I'm sorry,I'm so sorry!" humigpit ang yapak ko na para bang iyon ang kauna unang beses ko siyang niyakap.

Napahagulhol ako ng iyak ng iyakap niya kamay sa likuran ko.

"Stop crying liit, I am already here. Tahan na." Imbis na tumahan ay lalo ako naiyak.