Once Upon A Dream

Part 1

-Christie, πρέπει κάποτε να μάθεις να φέρεσαι σαν μια δεσποινίς Sutherland. Να πάρε παράδειγμα την αδερφή σου, τη Margaret. Ντύνεται κομψά και έχει καλούς τρόπους.

-Όχι. Δε θέλω. Δε θέλω να είμαι σαν εκείνα τα πλουσιοκόριτσα που το μόνο που τους νοιάζει είναι πως θα ντυθούν. Δε μου αρέσουν οι καλοί τρόποι. Τους θεωρώ ανόητους, όπως και τα ίδια τα χρήματα.

-Τι; Δηλαδή θα προτιμούσες να μην είχαμε; Να ζούσαμε σαν μια κοινή οικογένεια;

-Ναι, θα το προτιμούσα. Τουλάχιστον θα υπήρχε κάποιος που θα ήθελε αληθινά να έχει καλές σχέσεις μαζί μας και όχι μόνο και μόνο για τα χρήματά μας...

-Καλά,κάνε ό,τι νομίζεις...

-Μητέρα, σε παρακαλώ άσε την Christie και τα περίεργα γούστα της. Την ξέρεις τώρα, απάντησε η αδερφή μου η Margaret.

Είχαμε βγει για ψώνια με τη μητέρα μου και τις αδερφές μου, τη Margaret και τη Lydia. Ως συνήθως, εγώ και η μητέρα τσακωνόμασταν για το ντύσιμό μου. Κατά τη γνώμη της μία δεσποινίς της υψηλής κοινωνίας, όπως εγώ, δε θα έπρεπε να ντύνεται απλά, αλλά με κομψά φορέματα και κοσμήματα.Εγώ πάλι διαφωνούσα. Δε με βόλευαν. Εγώ ήθελα κάτι απλό και άνετο.

-Να ρωτήσω κάτι; Πως θα επιστρέψουμε στο σπίτι; ρώτησα κοιτώντας την καταρρακτώδη βροχή.

-Μα φυσικά θα πάρουμε ταξί, γλυκιά μου, απάντησε η μητέρα μου.

-Θα βρούμε κανένα; μονολόγησα κοιτάζοντας τα ταξί να πηγαινοέρχονταν έξω από τη βιτρίνα του μαγαζιού.

Βγήκαμε έξω και σταθήκαμε σε ένα υπόστεγο. Δυστυχώς κανένα ταξί δε σταμάτησε για να μας πάρει, παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας και η βροχή όλο και δυνάμωνε. Οι άμαξες που περνούσαν μας πιτσίλαγαν και η Margaret είχε ήδη πάρει το περιφρονητικό ύφος της.Τελικά μία άμαξα σταμάτησε μπροστά μας και ένας άνδρας κατέβηκε. Είχε χρήματα, φαινόταν κι από το παρουσιαστικό του και από τον τρόπο που περπάταγε.

-Τι πάθατε, κυρίες μου; Είναι δυνατόν τόσο όμορφες γυναίκες να κάθονται κάτω από ένα υπόστεγο ταπεινωμένες, ζητώντας ταξί;

Ξεφύσιξα ειρωνικά. Άλλος ένας ψωνισμένος πλούσιος. Όλα τα είχαμε, αυτός μας έλειπε τώρα.Τον παρατήρησα. Αν και αντιπαθιτικός για τα γούστα μου, ήταν όμορφος. Είχε μαύρα μαλλιά, σαν φτερά κορακιού, και γαλάζια μάτια. Τα μάτια του είχαν το γαλάζιο του πάγου.

-Ναι, κύριε, δε βρίσκουμε ταξί, απάντησε η Lydia.

-Που ακριβώς πηγαίνετε; Ίσως περνάω από εκεί... Θα μπορούσα να σας αφήσω.

-Πάμε στην πέμπτη λεωφόρο στον εβδομηκοστό τρίτο δρόμο.

-Ω, μα περνάω από εκεί. Σας παρακαλώ μπείτε στην άμαξά μου. Θα σας πάω εγώ.

Και τελικά μπήκαμε.

-Σας ευχαριστούμε πολύ, κύριε...

-Damon. Damon Salvatore, μας είπε χαμογελώντας.