Φίλοι.....;

Στεφανος

Ο Στέφανος συνεχιζε κανονικά τη ζωή του. Είχε τη δουλειά του,την κοπέλα του,αλλά πολλές φορές επιανε τον εαυτό του να θελει να μπει στο προφίλ της Αναστασιας και να δει τι κανει κι αυτή και το παιδί. Πολλές φορές εκπληρωνε την επιθυμία του,αλλες παλι οχι.
Η κοπέλα του είχε καταλάβει ότι κάτι έτρεχε τον τελευταίο καιρό και θέλησε να τον ρωτησει με έναν διακριτικό τρόπο σε μια κοινή τους έξοδο.
-Κοπελα:Αγαπη μου,είναι όλα καλα;
-Στεφανος:Ναι. Γιατί να μην ειναι; δεν καταλαβαίνω!της λεει τελείως φυσιολογικά.
-Κοοπελα:Δεν ξέρω. Ρωτάω. Η δουλειά σου; Εσυ. Όλα καλα;
-Στεφανος:Ναι,μια χαρά. Μην ανησυχείς.
-Κοπελα:Ξέρεις ότι ο,τι κι αν χρειαστείς εγω είμαι εδώ. Ετσι;
-Στεφανος:Το ξέρω,αγάπη μου. Μην ανησυχείς. Ο,τι κι αν έχω θα είσαι η πρώτη που θα το μαθει!της λεει και τη φιλάει θέλοντας να την καθησυχάσει.
Την υπόλοιπη μέρα την πέρασαν μαζι. Το βράδυ πήγαν στο σπίτι του Στεφανου κι έμειναν μαζι.
Το βράδυ όταν κοιμοντουσαν,ο Στεφανος αρχισε να φωνάζει στον ύπνο του.
-Στεφανος:Δικό μου είναι το παιδί! Δικό μου!φωναζε κι η κοπέλα του ξυπνησε από τις φωνές του.
-Κοπελα:Στέφανε,Στέφανε! Ξυπνα!του φωναζε και τον σκουντουσε.
-Στεφανος:Τι.....τι εγινε; ρωτάει μέσα στην τρομάρα του καθώς ξυπνούσε.
-Κοπελα:Εβλεπες μάλλον εφιάλτη,αγάπη μου. Φωναζες.
-Στεφανος:Τι....τι φωναζα;
-Κοπελα:Δικο μου είναι το παιδί! Σε ποιο παιδί αναφέρεσαι;
-Στέφανος:Εεε....λαθος θα έκανα,αγάπη μου. Εφιάλτης ήταν. Οι εφιάλτες δεν έχουν λογική!της λέει,της δίνει ένα φιλί στο κεφάλι,την αγκαλιάζει και πέφτουν παλι για ύπνο.
Το πρωί κανένας δεν αναφέρθηκε στα χθεσινοβραδινα. Απλα έφαγαν το πρωινό τους,όπως συνήθιζαν και ο καθένας έφυγε για τη δουλειά του.
Ωστόσο,εκει ο Στέφανος ήταν απρόσεκτος. Εκανε συνεχώς λάθη,καθώς τα χθεσινά τελικα δεν είχαν διαγραφεί από τη μνήμη του,όσο κι αν προσπαθούσε να το παίξει άνετος το πρωι απεναντι στην κοπελα του.