"Kararın kesin gibi gözüküyor. Bana söyliycek bir şey bırakmamışsın. Eyvallah. Selametle size." Eşyalarımı alıp çıktım. Buna ben nasıl sinirlen miyim? Her şey beni Işıl'a yönlendiriyor. Ama ben inadımı bırakmıycam. Psikoloğu aradım.
"Merhaba"
"Merhaba bizim şu kahve içme şeysini erkene çekebilir miyiz?"
"Işıl geri gelmedi demek ki."
"Gelmedi ama gelmesine az kaldı."
"Alaçatı da .. kafe'yi biliyor musun?"
"Evet yakın sayılırım."
"Tamam on dakika sonra ordayım."
"İyi günler." Telefonu kapattım. Kafeye geldiğimde denize bakan masaya oturdum.
"Ne istersiniz?"
"Ben şimdilik bir su alabilir miyim?"
"Tabi efendim." Garson uzaklaşırken tekrar dışarı baktım. Etraf da hep bir telaş vardı. Herkes bir yere yetişmeye çalışıyordu. Bankta kavga eden,öpüşüp koklaşan insanlar vardı. Masaya konulan su ile gülümsedim.
"Teşekkür ederim." Telefonumu elime aldım. Kapakta Cemre ile fotoğrafımız vardı. 'son fotoğrafımız' umursamazca şifreyi yazıp anonimin mesajına tıkladım. Önce onu anonim şeklinde kaydettim.
Anonim: E psikologla ne konuştunuz?
anonim:Cemre ile mi kavga ettiniz?
Anonim: noluyor kızım? Beş dakika götünün üstüne oturmadın.
Anonim:Mesajlara bak bari. Kiminle buluşucaksın?
Maya:Sakin istediğimiz sorudan başlıyabiliyor muyuz?
Anonim:hayır benim istediğim sorudan başlıycaksın frambuazlı limonum.
Maya:hayattımda daha büyük bir hakaret duymadım. Frambuazlı limon ne ya?
Anonim:sevme şeklime karışma bir kere. İlk soru kimle buluşucaksın?
Maya: Psikoloğumla
Anonim:daha yeni görüşmedin mi olm?
Maya:olm? Ayrıca sanane ya.
"Mayacım?"
"Hoş geldin."ayağa kalktığımda sarıldık.
"Ne istersiniz efendim?"
"Ben çay alıyım."
"Ben de bir sütlü kahve alabilir miyim?" Telefonu kenardan sessize aldım.
"Ee ne konuşucaz?"
"Işıl'dan konuşabiliriz bence."
"Hay hay başlayalım." Garson önümüze bardakları bırakıp gitti.
"Sen sor ben cevaplıyım."
"Peki o zaman. İlk sorum Işıl neden gitti?"
"Işıl gitti çünkü tehlikeliydi. Duygusuz,acımasızdı."
"Peki Maya Işıl'ın yerine nasıl geçti?"
"Maya gelmedi aslında Işıl'ın hayalleri gitti. Işıl'ın sevdikleri gitti. Yerini de Maya almak zorunda kaldı."
"Anladığım kadarıyla Işıl babasının kızıydı. Maya hayaldi."
"Evet Işıl hayattı. Ne kadar duyguları olmasa da yaşayan tek kişi Işıl'dı." Durup ekledim.
"Ben Işıl'ı çok severdim. Korkusuz olmayı. Hayatta olmayı. En iyisi de gerçek olmayı. Ama en çok istediğim babamın kızı olmaktı."
"Işıl geri gelirse neler olur?"
"İzmir kan şehrine dönüşür." İnanmadığı anlaşılırdı. Ama gerçekler bunlardı.
"Bence Işıl'ı abartıyorsun. Ondan korkuyorsun."
"Ben Işıl'dan korkmuyorum. Yapıcaklarından herkes korkmalı."
"Ben öyle düşünmüyorum. Işıl iyi biri olabilir bence."
"Bana inanmıyorsun. Psikolog hasta ilişkimiz bitti. Bir daha gelmiycem. Ama İzmir Küçük şehir elbet denk düşeriz. Kan şehri dedim ya o gerçek olucak. IŞIL geri döndü." Masanın üzerine ellilik bırakıp çıktım. Taksiye elimi kaldırdım. Arka koltuğa yerleştim.
"Çeşme." Telefonumu elime aldım. Mesajları umursamadım.
"Alo Mehmet abi."
"Efendim Maya."
"Işıl. Siyah takımlarımı hazırlat babama gidiyoruz."
"Emredersiniz efendim."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
|Benim Babam|
ChickLit"Geldik." İzmir F tipi cezaevi.. çocukluğumun geçtiği yer. Yavaş adımlarla içeri girdim. "Işıl gidiyorsun." Babam içeri girince ayağa kalktım. "Baba hiçbir yere gitmiycem ben. Yeter her yerde sürekli siyah takımlı zorba adamlar görmek istemiyorum...
