The Lost Orb [Volume 2/4]

Chapter 8: Veiled Identity

SASKIA'S POV

THE DIM SURROUNDING is suffocating my figure. It was already evening when we arrived back at Arozel. Hindi na muling lumabas ang mga nilalang na iyon noong dumating si Celeste. Marami pa kaming tungkulin na dapat gawin matapos ang misyon na 'yon dahil kinailangan pa namin samahan ang mga sentries sa pag-evacuate ng mga taong nasa labas ng proteksyon ng Arozel.

We've been on the floor of overseers this whole evening at malalim na ang buwan nang makauwi kami sa respective dorms namin.

Mabibigat ang mga yapak ko habang papunta sa dormitory namin. Marahang inaalon ng hangin ang mga halaman sa paligid, napapaligiran ng maraming street lanterns ang dinadaanan ko ngayon, at alam kong may proteksyon din ang buong Arozel laban sa mga outsiders. Ang alam ko ay mas lalong tumatag ang proteksyon dito noong nangyari ang trahedya sa Glaiden Town. Ngunit hindi ko maintindihan kung bakit hindi ko pa rin magawang mapanatag.

"Saskia?"

Agad na umangat ang tingin ko sa nagsalita. "Allisa... gising ka pa?"

Matapos niyang kumpirmahin kung sino ako, agad siyang ngumiti. "Buti at ligtas kayong lahat. Nabalitaan ko na ang lahat," naglakad siya palapit sa akin. "You've found... your artistry," there's a light squeeze in her eyes.

Ramdam ko kung gaano siya kasaya. Ngunit hindi ko masasabing ganon din ang nararamdaman ko ngayon. Masyadong maraming tumatakbo sa isipan ko ngayon. Pangamba. Takot. Mga katanungan at sagot. Hindi ko na nga alam kung anong uunahin ko.

To think that my artistry will appear in a toughest situation. In the toughest day...

Nawalan na ako ng kontrol sa sarili kong emosyon nang maalala ko ulit ang mga ito. Are they really my family? If then... I can't accept that truth.

I attempted to breathe heavily but instead, it turned into small whimpers. My voice shaken with the sudden burst of my emotion. This is heavier than I thought.

"Saskia!" Napayuko ako nang tumakbo si Allisa papunta sa'kin. She immediately circled her arms around my back as she gently caressed it. "...I can't bear to see it when someone's crying, you know." pabulong na bigkas nito.

The night turns even colder. I cried in silence. As if she understood my desire to not speak on my behalf, she did the same. The night passes by quickly and I decided to just tell her everything on the next day.

THE NEXT MORNING came. Nakatingin ako sa repleksyon ko sa salamin habang inaayos ang collar part ng uniform ko. Makikita sa mga mata ko ang puyat at pagod dahil sa kakaisip ko kagabi. Nakahanda na rin si Allisa na nakikita ko ngayon sa salamin. May kinuha siyang libro sa bookshelf at hinalo iyon sa mga dadalhin niya.