Onsterfelijke waarheid - Fred Weasley

56

Ik heb oprecht een hekel aan Umbridge... ik zou nog liever op de koffie gaan bij Bellatrix dan bij haar...

Anyways veel leesplezier, ik ga gelijk even verder met de volgende hoofdstukken

'Welk deel van jou opdracht heb je niet begrepen Howel, houd haar te vriend en Weasley willen jullie haar toekomst nu echt in gevaar gaan brengen. Jullie zouden haar tegen moeten houden en niet begeleiden' Snauwde Snape, 'Maar professor, dit kan echt niet, het is zo oneerlijk en-' begon Cassandra voordat Snape haar onderbrak 'Het leven is oneerlijk.'

Het drietal keek Snape sprakeloos aan 'Is dat waarom u in de gang van de Gryffindor toren bent professor, om ons tegen te houden?' vroeg Cassandra 'Ga terug naar jullie leerlingen kamer en blijf uit de problemen' blafte Snape en hij liep weg.

'Niet te peilen die man, echt waar' zuchtte George 'Misschien hadden we je wel tegen moeten houden Cassy, sorry' reageerde Fred. 'nee jongens, ik ben oud en wijs genoeg om dit soort dingen zelf te beslissen' grinnikte Cassandra, 'gelukkig zie je er nog goed uit voor je leeftijd'

De volgende ochtend begon al goed met een dubbel uur met Snape, die overduidelijk het akkefietje van de avond ervoor niet vergeten was 'Howel, we hebben geen idee hoe lang het probleem met het ministerie nog gaat duren en we hebben iemand nodig binnen die kant mocht dit nog aanhouden. Dus neem dit serieus en houd je gedeisd en houd alsjeblieft de Weasley tweeling in toom. Of distangeer jezelf van hen'

'Ik vind het wel mooi geweest, dat mens is verschrikkelijk en ik weiger afstand te nemen van de mensen van wie ik houd om in de goede gratie van dat monster te blijven. Als ik iets in de afgelopen 300 jaar heb geleerd is het dat een leven zonder liefde geen leven is en ik ben bereid een hoop op te geven voor de orde, maar dat niet.'

En met die woorden was de discussie afgelopen aangezien de eerstejaars binnen kwamen en Snape niet helemaal meer wist wat hij moest zeggen, hij kon Cassandra geen ongelijk geven. Hij was het zelf namelijk ook helemaal niet eens met zijn missie, het meisje had al genoeg moeten doen voor Dumbledore en een deel daarvan wist ze zelf niet eens meer.

Terwijl Snape verslagen aan het nakijken was hield hij de "tiener" in de gaten, ze was een natuurtalent met toverdranken en leerlingen.

Na de les liep het meisje weg, door naar Umbridge en Snape had geen idee wat er zou gaan gebeuren, maar Cassandra zelf ook niet...

Ze overwoog haar opties; Umbridge vervloeken, haar proberen over te halen om de straf op te heffen, Umbridge vergiftigen of doen alsof er niks gebeurd was.... Of ze veranderde haar in de Pad die ze toch al was...
Bij het beeld voor zich van een vieze dikke roze pad kon Cassandra een gniffel niet onderdrukken en het vrolijkte haar een beetje op, daardoor was ze in staat om een keuze te maken.

Uiteindelijk liep ze voor het eerst met een oprechte glimlach het lokaal van Umbridge in, met het beeld van een roze pad nog vers in haar gedachte en ze ging naast Fred zitten, die een compleet tegenovergestelde blik op zijn gezicht had.

'Wil ik weten waarom je zo vrolijk kijkt?' 'Vast niet' en Fred keek zijn vriendin verward aan.