Oczy nie widzą nic. Natomiast serce wyczuwa każdy najmniejszy pocałunek złożony na twojej twarzy, którym Chan chce pokazać, że nic innego na tym wielkim świecie nie jest dla niego tak ważne jak ty.
Czujesz kakofonię smaków, które zalewają twoje zmys...
➤ genre: fluff, some suggestive content (it is not a smut tho), blind au, married life au, angst
➤ word count: 3.2 k
➤ warnings: kissing scenes, hickeys, heavy make out (?)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(adding only because i am super proud of this piece. If it bothers you or you think it harms bang chan in any way, please tell me and I will remove it straight away)
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Ciemność.
Wiecznie przenikająca duszę. Chłodna. Nieodkryta. Nieustannie wywołująca lęk, od którego nie da się uciec. Oh jak byłoby prosto otworzyć oczy i zapalić nocną lampkę, aby pozbyć się problemu szponów ciemności, które boleśnie wbijały się w twoją duszę i uświadamiały, jak słabą istotą jesteś.
Twoje oczy nie działały tak, jak inne. Nie projektowały w twoim umyśle kolorowego odbicia rzeczywistości, nie widziały żywych barw, nie były dla ciebie zwierciadłem piękna kwitnącego co roku na wiosnę. Twoi rodzice zawsze ci powtarzali, że to czyni cię tylko jeszcze bardziej wyjątkową - że dzięki temu potrafisz dostrzec prawdziwe piękno człowieka, nie skupiając się na jego zewnętrznej aparycji, często tak zwodnej i kłamliwej. Chciałaś w to uwierzyć, Bóg wie jak mocno, ale nie potrafiłaś się przekonać do jakiejkolwiek zalety bycia niewidomym.
Bycie ślepym to nie życie. To nieustająca walka z własnymi demonami, straszącymi w ciemności, której choćby nie wiem co, nie da się uniknąć.
Pewnie gdybyś powiedziała to swojemu lekarzowi, wyśmiałby by cię w myślach i bez wahania przepisał silniejszą dawkę leków przeciwlękowych (niech skonam, już brałaś garściami te puste prochy bez żadnych widocznych efektów działania). Ty jednak wiedziałaś swoje. Wciąż będąc nieuleczalnie ślepą, udało ci się raz ujrzeć światło - niezbyt jaskrawe; takie, które dodaje otuchy w ciemną noc i pozwala lepiej zasnąć, nie będąc już nękanym upiornymi marami. Twoje światło miało na imię Bang Chan i, ku twojemu nieustannemu zdziwieniu, wciąż świeciło u twojego boku.
