Reaching the star [UNDER EDITING]

09 -Knot

Knot

The loud scratched of my shoes while dancing is can be heard throughout the room. I wiped my sweat with the bottom of my shirt. Uminom muna ako ng tubig at muling sumayaw ulit.

Kanina pa nauna ang mga kaibigan kong umuwi. I need to practice more. Ilang session akong hindi naka-attend ng practice dahil sa nangyari sa paa ko. Medyo nag-iingat rin ako dahil baka ma-trigger.

Bahagya akong natigil nang matanaw ko mula sa repleksyon ng salamin ang tao na kakapasok pa lang.

Wearing a black polo with his formal slack and shoes. He smiled at me when our eyes met.
Gulat pa rin ako. Kung bakit siya narito. He barely went here. Kahit na sa kanila ito.

"What are you doing here?" nakangiti akong humarap sa kanya. Pilit na tinatago ang tuwa ko nang makita siya dito.

"I'll watch you"

Tumawa ako. "May bayad ang panunuod sir"

"How much? I'll buy all the ticket." Tinaasan ko ito ng kilay.

I want to hug him but I can't.
He pulled one monoblock chair. Prente siyang naupo doon at naghihintay sa gagawin ko.

"I really to practice..." medyo nahihiya ako dahil medyo nawawalan ako ng oras sa kanya. Kaya siguro siya na ang kusang pumunta rito para makita ako.

Nagdadalawang isip akong lumapit sa music player at pinatugtug doon ang bagong kanta namin. Hindi pa naman ito pwede iparinig sa iba, pero anak naman siya ng CEO kaya boss na rin namin siya.

I went to the center. Bahagya akong kinabahan, para bang bumalik ako sa simula. Gaya ng unang audition ko. The music starts, it is combination of groove and hiphop. I ignored what I feel and did my moves. Medyo sinasabayan ko pa ng pagkanta. Kampante naman ako sa sayaw ko. It's my forte. I sometimes got viral because of my dancing. Hindi naman sa nagmamayabang, pero parang ganun na nga. Kidding.

"How is it?" nahihingal kong tanong. Nakahawak pa sa dalawang tuhod.

Tumayo ito. At marahang naglakad papalapit sa akin. Pasimple naman akong lumalayo. Ang dami kong pawis. Tumigil ito sa gitna nang mapansin ang paglayo ko.

"Pawisan ako!" usal ko. He smirked.

For Four days we stayed like that. Kapag mag-isa na ako sa practice room ay siya namang punta niya. I'm not scared because I know he's doing something to control everything. The day his flight to Milan is also our flight day to Canada.

I waved to our fans who are waiting for us in the airport. They sent us bodyguards because there are so many fans. Halos hindi magkamayaw.

I accepted some of letters and gift from our fans. Bahagyang gumaan ang puso ko. Knowing that there are lots of people who are supporting and loving us.

Nang makapasok kami sa van ay agad kong kinuha ang phone ko at nagmessage sa kanya. Alam kong nasa byahe pa ito kaya hindi ko na hinintay ang reply niya.

Dumiretso muna kami sa hotel at binigyan kami ng oras para magpahinga bago ang rehearsal. We are all busy. Halos hindi na kami makapag-usap.

"Vancover are you ready?" sigaw ni Yohan habang nasa back stage kami naghihintay na bumukas ang pagitan ng stage. Dumagungdong ang hiyawan ng manunuod. Halos pumalakpak pa ako dahil sa lakas nito. Naghanda na kami nang magsimula na ang count down at sunod ang kanta namin. I hold my microphone tight. I have a solo part where I need to sing high, sana hindi ako pumiyok. Isa sa mga kinakatakutan namin. We synchronized our moves and when my part came, there's a spotlight focused at me. I smile when I hit the high note. The crowd went wild.