Asla mutlu olunamayacağını
Bir türlü öğrenemedim
Her seferinde yıkılsamda
Belki demekten çok yoruldum
Kimsem yokmuş
Gerçi niye şaşırıyorum ki
Bildiğim ve gördüğüm şeylere
Sadece kimsesiz olmak koyuyor
Ne yaparsam yapayım
İşleri düştüğü sürece iyiyim
Bunu unutmak en büyük aptallığım sanırım
Ne gözlerimden dökülen yaşlar
Ne yüreğimde kopan fırtınalar
Kimsenin umurunda değil ki
Şimdi gözyaşlarımı silip
Hayata gülümseyerek bakmaya
Hiç kırılmamış gibi çatlaklarımla
Yoluma devam edeceğim
Ben çok yoruldum
Artık hayaller de kurtarmıyor beni
Çok yoruldum çokkk
