(İYİ OKUMALAR...💕)
Sevgi sevdiginin yanında nefes almak. Onunla huzur bulmak değil midir? Ben neden Arasla her karşılaştığımda nefes almakta zorlanıyorum. Onunla ayni ortamda olduğum da kaçarak uzaklaşmak istiyorum. İlk başta bunu kuzenimle nişanlanmasına bağlasam da öyle olmadığını anladım. Ben onu konaktaki insanlardan farklı oldugunu iyi oldugunu düşündüğüm için sevdiğimi zannetmiştim. O benim için sığına bileceğim tek daldı. O yüzden sevdigimi zannettim ama şimdi anlıyorum. Ben Arası hiç sevmemişim.
Onun konuşmasını bekledim. Ama o beni şaşırtıp yanımdan geçip masanın üstündeki sürahiden kendine su doldurup yavas yavas içmeye başladı. Ben sofraya dogru ilerleyecekken konuşmaya başladı.
-Dilan sence burası senin evin mi burda isteniyor musun?
-Ağam ne demek istediginizi anlamadım.
-Git diyorum Dila burda olmanı bu konakta ki hiç kimse istemiyor farkında degil misin gerçekten.
Ne diyecegimi bilemez halde kaldım. Elimdeki tabağı düşürmemek için yavaşça tezgaha bıraktım. Gerçekleri biliyordum. İstenmediğimi burasının evim olmadığını sevilmedigimi hepsini biliyordum. Gerçekler benim canımı yakmamıştı. Gerçekleri bir yabancının ağzından duymak benim canımı acıtmıştı. Herkes burda fazlalık oldugumu tek bakışıyla görebiliyordu. Hiç bir sey demeden yavaşça mutfaktan çıktım. Koridorda ilerleyip köşeyi döndüm. Ayaklarım beni buraya kadar taşıdılar. Duvara yaslanıp yavaşça yere oturdum. Ben istememiştim ki ailemin beni bırakmasını ölmelerini. Benim bir suçum yoktu. Burda olmayı da ben istememiştim. Amcamlar getirmişti beni. Ben gidiyorum deyip gidebilmek o kadar kolay degildi ki. Kolay olsaydı yıllardır bu konakta dururmuydum. Durmazdım giderdim buralardan. Gözümden düşen yaşları sildim yavaşça bu yaşlar içimdeki çocuğun yıkılan hayallerini ailesini özlemini anlatıyordu. Yavaşça yaslandığım duvardan ayrıldım. Ahmet abim ve Berivan ablamın yanına böyle gidemeyeceğim için banyoya gidip elimi yüzümü yıkadım. Sofraya tatlıları götürmem için tekrar mutfağa gitmem gerekiyordu. Arasın gitmiş olmasını umarak mutfaga girdim. Gittiğini görünce rahatlayarak tatlıları aldım. Sofraya ilerledim. Sofraya oturup Berivan ablaya göz kırptım. Ahmet abimi sinir edecek birşey yapacağımı anlayıp gülümsedi. İçim ne kadar yangın yeri olsada onları üzemezdim. Ben her acımı tek başıma yaşardım.
-Eee abi senin de yaşınız aldı başını gidiyor. Mardine gelmişken sana şöyle güzel bir kiz bulalım mı?
-Seni dövmenin zamanı gelmiş. Sen ne zamandır böyle konuları düşünür oldun Dila hanım.
-Ben senin düşündüm abi sonra kimse almaz seni diye korkuyorum. Yaşlandın artık.
-Evet Ahmet oğlum evlenme yaşın geldi sonra demesinler Keskin aşiretinin küçük ağası evde kaldı diye.
Berivan ablanın dedigiyle Ahmet daha da sinirlenmeye başladı. Tam ağzını açıp cevap verecekken konağın kapısı çalınmaya başladı. Berivan abla hemen kapıya koşarken Ahmet abimde ayağa kalktı.
-Hayırdır abi sen nereye?
-Urfada ki Mirzah aşiretinin ağası geldi. Onu karşılayacağım.
-Urfada ki ağanın burda ne işi var ki abi ?
-Çok soru soruyorsun ufaklık sonra konuşuruz bunları.
Abim kapıya doğru ilerlerken bede arkasından ilerliyordum. Çok merak ettim. Çünkü daha önce amcamlar ve Hancıoğlu aşiretinin ağasından başka ağa görmemiştim. Neden oldugunu bilmesemde ağalar toplandığında amcam asla odamdan çıkmama izin vermezdi. Berfin bile onlara hizmet ederken. Ben saatlerce odam da oturur gitmelerini beklerdim. Kapı açıldığında kısa boylu karnı top gibi şişmiş bıyıklı bir ağa beklerken sarışın mavi gözlü çok yakışıklı biri çıkmıştı. Gözleri herkesin üstinde dolaştıktan sonra beni buldu. O an o kadar sert bakıyordu ki koşarak uzaklaşmak istedim. Mavi gözleri o kadar sert bakıyordu gözlerinde sinirden başka hic bir duygu görememen beni daha çok korkutuyordu...
Geç gelen bölüm için herkesten özür dilerim. Hikayenin konusuyla ilgili bazı değişiklikler oldugu için geciktik birdaha bu kadar geç kalmayacağım.
