Famous

κεφάλαιο 30

Σήμερα ήταν η τελευταία μας μέρα στο Παρίσι. Μακάρι να μην έφευγα ποτέ από εδώ. Είναι τόσο όμορφα και τόσο ρομαντικά...

"Σου έχω μια έκπληξη!"  είπε ο Niall και μου έκλεισε τα μάτια

"Θέλω να δω!" του είπα και γέλασε

"Περίμενε τότε!"

Με οδηγούσε προς μια κατεύθηνση. Με είχε φάει η αγωνία. Τι είχε ετοιμάσει πάλι;

Σε κάποια στιγμή σταμάτησε. "Με το 3 άνοιξε τα μάτια" μου είπε

"1....2....2,1.....2,2.....2,3.....2,4....2,5...." έλεγε αργά και βασανιστηκά

"Niall τελείωνε!" του φώναξα ενώ η αγωνία μου είχε φτάσει στο φουλ

Μου άνοιξε τα μάτια και μπροστά μου αντίκρισα μία άμαξα. Τι έκανε πάλι;

"Τι είναι αυτό;" τον ρώτησα

"Εγώ για άμαξα το κόβω" είπε γελώντας

"Σταμάτα τις βλακείες! Γιατί με έφερες εδώ;"

"Κάθε πριγκίπισσα πρέπει να έχει πάει βόλτα με μια άμαξα και σαν πριγκίπισσα που είσαι δεν γινόταν να μην πας..." μου είπε και τον αγκάλιασα. Με βοήθησε να αναίβω και ύστερα κάθισε δίπλα μου.

Πόσο τρελές ιδέες έχει αυτό το παιδί;

Πραγματικά η φαντασία του είναι απερίγραπτη...Και η όραση του χάλια...Το γεγονός ότι με αποκάλεσε πριγκίπισσα με κάνει να γελάω. Πιο πολύ μοιάζω με το τέρας του Λοχ νες παρά με πριγκίπισσα...Μετά από μία ώρα γυρίσαμε ξανά στο ξενοδοχείο. Εγώ μάζευα τα ρούχα στη βαλίτσα ενώ ο Niall υποτίθετε πως έστρωνε το κρεβάτι. Η αλήθεια είναι πως το μόνο που έκανε ήταν να ξαπλώνει και να τυλίγεται στις κουβέρτες...

"Δεν στεναχωριέσαι;" με ρώτησε

"Για ποιο πράγμα;" τον ρώτησα κλείνοντας τη βαλίτσα

"Που φεύγουμε... Συναίβησαν πολλά εδώ" μου λέει και με πλησιάζει. Με κλείνει στην αγκαλιά του και εγώ χώνω το κεφάλι μου στον λαιμό του. Το αρωμά του μύριζε τόσο όμορφα... Πολύ περίεργο για αγόρι όμως, πράγματι. Μύριζε καταπληκτικά

"Εδώ σου είπα επιτέλους μετά από τόσο καιρό πως νιώθω για εσένα" μου είπε

"Εδώ με πήγες βόλτα με άμαξα"

"Εδώ καταφέραμε να ξεφύγουμε λίγο από την πραγματικότητα που μας περιτρυγυρίζει και να ζήσουμε για λίγο το όνειρο" συνέχισε

"Δυστυχώς όλα τα όνειρα έχουν ένα τέλος... Πρέπει κάποτε να ξυπνήσεις" είπα και απομακρύνθηκα αφού στο μυαλό μου ήρθε η χτεσινή σκηνή με τον Mathew...

"Θυμάσαι τι σου είπα χτες;" τον ρώτησα

"Τι από όλα; Είσαι από τους ανθρώπους που δεν βάζουν γλώσσα μέσα τους" γέλασε

"Πως ό,τι και να γίνει σε αγαπώ. Το θυμάσαι έτσι;"

"Δεν θα μπορούσα ποτέ να το ξεχάσω" μου είπε και με φίλησε γλυκά. Έτσι όπως μόνο αυτός ξέρει

"Τι λες; Πάμε να φάμε το τελευταίο μας πρωινό στο Παρίσι;" με ρώτησε. Του έγνευσα θετικά και ποιάνοντας με από το χέρι κατευθυνθήκαμε στη πόρτα

Hello Humans! Wuts up?

Το ξέρω...είμαι αδικαιολόγιτη! Έχω να ανεβάσω πάνω από ένα μήνα αλλά για να σας πω την αλήθεια...βαριόμουν κάπως αυτό το διάστημα... Πιστεύω όλοι έχετε περάσει μια φάση που βαριέστε και δυσανασχετήτε ακόμα και να ανοιγοκλείσετε τα μάτια σας... Τέσπα! Πως σας φάνηκε sweeties? Γράψτε μου down bellow on comments what u think...and....yeah!

PS: Τη Πέμπτη πάμε με το σχολείο μονοήμερη στη Χαλκίδα... Πάει καμία από εσάς (δν υπάρχει περίπτωση να διαβάζει την ιστορία μου κάποιο αγόρι) για να κανονίσουμε να συναντηθούμε! So.... Bye! <3 <3 <3 <3 <3