Selam. Bugun sana yazisimin ama silisimin dokuzuncu gunu. Dogrumu sayiyorum emin degilim ama olsun. Zaten hepsini watpad e kaydediyorum, ordan gorurum kac gun olmus. Bugun oyle aman aman bisey anlatacak gucum neredeyse sifir ama biseyler karalamak icin burdayim. Bi ise basladim ve bunu devam ettirmek istiyorum. Ne kadar giderim nerde dururum bilmiyorum ama uzun bi sure kaydetmek istiyorum gunumun nasil gectigini, nasil hissettigimi. Bi kac gundur yazdiklarimi okudum, son uc bolumu falan. Anlatimim biraz zayif kalmis, uzuldum. O kadar yogun ve zor geciyorki online dersler, kafam o kadar daginik oluyorki.. Sanki tum kullanma kapasitemi sonuna kadar kullanmis gibi oluyorum. Aklim cok yorgun. Dusunmekten cok yoruluyordum simdiyse derslerden kalan aklimi da bitirmis oluyorum. Yapacak bisey yok. Son donemim, tezden sonra mezunum. Biraz daha sikmaliyim disimi. Guzel gunlerin beni bekledigine inanarak bekliyorum. Bi yandan da icimden bi ses bana bekleme diyor. Babam da, cahil gorusleri de hic bitmeyecekmis gibi geliyor. Ilerde eczanemi acsam bile evden eczaneye eczaneden eve gidecekmisim gibi hissediyorum. O kadar disardaki hayattan ayri buyudum ki, simdi beni biraksalar da, ozgurlugumun tadini cikaramazmisim gibi geliyor. Cok korkuyorum dis dunyadan, insanlardan. Zaten bir diger nedeni anksiyetemin de bu korkular. Bi kucucuk kiz cocugunu dis dunyadan habersiz buyuturseniz o kiz cocugu hayati ogrenemez dogal olarak. Hayati kitapta okudugu gibi sanir. Gerceklerle yuzlesemez. Artik disariya cikma vakti geldiginde ise tamamen korumasizdir. Onu koruyan ozguveni yoktur cunki.
Simdi ben de ayni durumda bekliyorum ozgur olabilecegim gunleri ama zor. Dedigim gibi babam beni yine baskici bi sekilde elinde tutmaya devam edecek. Veya tam tersi salsa da beni artik ben cikamayacagim disari, ki bu cok dusuk bi ihtimal. Ancak ölum kurtarir beni babamdan. Bu bi gercek ve ben o gunu bekliyorum. Ya ben gidecegim onden, herseyi arkamda birakacagim, ya da o suresini doldurup bu dunyadan goc edecek. Ondan nefret ettigimi hic soylemis miydim sana? Hem de olesiye. Bana yaptiklarini hic bi baba kizina yapmazdi.
Kisaca ozetleyecek olursam, simdiye kadar nasilsin kizim diye sormamis bi baba, beni surekli evde tutan saklayan bi baba, bi yere gidilecekse pesime annemi takan bi baba, okulumun bes yil olmasina ragmen inatla dort senede bitir diyen bi baba... Allahim o kadar nefret ediyorum ki ondan... Affet beni ama ben de boyleyim iste. Bu hayatta canimi yakan insanlari affedemiyorum, bu babam bile olsa affedemiyorum iste.
Bi kac kere hastanelik olmustu babam, kosa kosa gitmistik yanina. Kalbinde tikanma varmis stent takilmisti, olumlerden donmustu. Annem halam babaannem abilerim bile aglamisti da, ben hic tepki gostermemistim. Cok daha kotu durumlarda da olmustu ama ben yine aglamadim, uzulmedim bile. Sanirim nankor, hayirsiz evlat benim gibilere soyleniyor, ama napayim? sevmiorum iste, hic bi zaman da sevemedim. Elbet bi gun detaylica anlatirim neler yasandigini evde ama buna daha var. Her gun bisey anlatiyorum ne de olsa, kelime sinirlamasi yok.
Bugun neler yaptigima gelelim. Bu sabahki anksiyeteme on uzerinden yedi veriyorum. Derslerimin varligi beni asiri strese sokuyor. Herkes sakir sakir ingilizce konusurken ben kalbim duracakmis gibi oluyorum. Konusmaya cok korkuyorum. Bak iste, bunda da babamin sucu var. O beni boyle savunmasiz hale getirdi. Onun yuzunden bu korkularim, anksiyetem. Bunun bilincinde olmak cok yoruyor beni. Herseyi gorup nedenini bilmek canimi yakiyor. Herneyse, sabahki derste ufak bi konusma stresi cekip panik ataga yakalansam da uzun surmedi. Sabah biraz beyaz peynirle etimek yedim, ogle vakti bizimkilere doner yaptim ama ben dun yaptigim meksikan salatasini yedim. Guzelyurda gittik annemle daha sonra, odevim icin eczacinin birini ziyaret ettik. Sonra yengemin babaannesi hastaneden cikmisti onu da ziyeret ettik. Ben ders notlarimi cikardim. Yeni acilan bi market vardi onu gezdik biraz. Eve geldik, ben odevlerime koyuldum, annem yemek yapti. Pirasayi cok severim, her yedigimde aklima sen gelirsin. Beni annenle tanistirmaya goturdugunde annen (hic te oyle iyi bi kadin degil bu arada annen) benim icin yapmisti pirasayi. Yiyememistim ama sozde dusunmustu beni. Her pirasa yiyisimde de hatirlayacagim seni. Icimde bosluksun sen dedigim gibi. Eskiler hep kafamizin icindeki o boslukta.
Daha sonra odama gectim, ilacimi icmedim bugun. Ise yaradiklarini dusunmuyorum o yuzden bi kac gun icmeyip durumumu inceleyecegim. Mum da yakmadim, habire dokup duruyorum suyunu oynayacagim diye. Annem gorse kiyametleri koparir. 22 yasinda koca kiz oldugum aklina bile gelmez. Oyle iste. Cok ta farkli bi gun sayilmazdi. En azindan dersler odevler oyaliyor biraz.
Gelelim diger bolumumuze.
Bugun gerceklesen uc inanilmaz olay
-hava hala cok ruzgarli
-eczaci kadinla cok guzel sohbet ettik
- ders notlarimi cikardigim yerdeki cocuk cok tatliydi. Goz goze geldik.
Bugun ogrenilen uc ders
-dunya cok kucuk. Kibris daha da kucuk.
-ozlesen de ozlemesen de kendine.
-bitmojilere basarsan aninda gonderir o yuzden basma.
Bu gun ne olsaydi daha guzel olurdu?
Bir bucuk litrelik suyumu bitirip kitabimi okusaydim.
Evet, benden bugunluk bu kadar. Seni seviyorum ama cok degil, azcik. Iyi geceler.
