Γεννήθηκα και αγωνίστηκα μόνη μου , δεν λέω είχα και στηρίγματα μα μέχρι τότε το μόνο χρώμα που ήξερα ήτανε το μαύρο . Έμαθα να ζω με αυτό · κάποιος θα έλεγε ότι έκανα τις επιλογές μου , αλλά δεν τις είχα κάνει τελικά .
Γνώριζα αρκετό κόσμο μα δεν έβλεπα χρώματα σε αυτούς , γιατί ήταν μουντοί .
Έφυγα και γνώρισα κόσμο που μου έμαθε να βλέπω το κίτρινο , το κόκκινο , το μπλε και πολλά άλλα χρώματα ! Τα όνειρα τελικά δεν είναι μόνο για τους τρελούς .Έβλεπα το ουράνιο τόξο στις πιο γκρίζες μέρες του χειμώνα , έβλεπα ουρανό και ένιωθα ελεύθερη !
Έτσι πίστευα ότι θα ήταν η ζωή μου έπειτα από τέτοιο παλούκι που έφαγα μα....
Αυτο ήταν !
Ξεκίνησε η καραντίνα να έρχεται η μια μετά την άλλη . Μείναμε εσώκλειστοι . Σταμάτησα να βλέπω χρώματα στον κόσμο παρά μόνο φόβο , οργή ,κούραση , αγανάκτηση! Δεν είναι ο κόσμος αυτός που ήταν , δεν είμαι εγώ αυτό που ήμουν . Ψάχνω απεγνωσμένα μέσα στο σπίτι ένα ουράνιο τόξο να αντικρίσω να ρωτήσω :
« Γιατί εξαφανίζεσαι ; ».
Χάνουμε τον εαυτό μας.
Χάνουμε την ελευθερία μας.
Χάνουμε το μπλε μας.
