Bugun eski hayatimin son gunu ve yarin yeni hayatimin ilk gunu. Her ne kadar biseyler degismemis olsa da, ben degismeye karar verdim. Tabi bunda kirmizi odanin cok etkisi var. Aman bu da cocuk cocuk dusuncelere sahip diyorsunuz, dizide gormus kiskanmis basbaya. Ama iste oyle degil. Ben bu hayattan cok mutsuzum. Mutlu olamiyorum da boyle davranarak. Etrafima bi duvar ordum ve bu duvarlardan kimsenin gecmesine izin vermiyorum. Buna anne babamda dahil. Elimden gelen bi sey olsa keske. Ne yaziyorum ne sacmaliyorum bilmiyorum bugun burda ama yarin kendime ozen gostermem lazim onu biliyorum. Yarinin aman aman bi tarafi yok. Ozel bi gun de degil aslinda. Sadece ben bu hayati artik boyle yasamak istemiyorum. Kendimi tum gun odama kapatip ac birakarak cezalandiriyorum. Bilegimi kesip duruyorum ama degisen hic bisey olmuyor. Bunun verdigi farkindalik canimi cok yakiyor. Artik eski dilek olmak istemiyorum. Surekli hata yapan, ailesinden nefret eden, kendisini aldatmis eski sevgilisine bela okuyan, herseyi yanlis yapan kiz olmak istemiyorum. Ben universite okuyorum ve bitirmek uzereyim. Kendimi toplamam lazim. Su an depresyonun en agir seklini yasiyorum ve bu hic hosuma gitmiyor. Psikolojim o kadar bozukki kendimden nefret eder oldum. Dizide bi soz gecti, yanlis hayat dogru yasanmaz diye. Iste ben bu dogru hayati yanlis yasiyorum. Yaptigim her hatamin psikolojik olarak babam ve annem yuzunden yaptigimin farkindayim. Bu hatalar yuzunden suclananin ben oldugumu da. Artik hata yapmamaya yemin ettim. Iyi bi kiz olmak icin elimden geleni yapacagim. O kadar korkuyorum ki bu degisimden... Cok cesaret isteyen bi ismis dogrusu. Zaten ne demisti gulseren budayicioglu, bizi var eden korkularimizdir. Korkmasaydik yasayamazdik. Bi de umut etmeseydik. Ben simdi icimdeki bu kucucuk umuda tutunmus sekilde ilerlemek istiyorum. Ne kadar degisirim orasini bilemem cunki bazi insanlari affetmem cok zor. Hasan mesela, onu affetmek benim icin cok zor olsa da bunu deneyecegim ve ilerde karsima cikarsa disleri sikacagim ve selam verecegim. Kucukken, ortaokuldayken, lisedeyken yapilan her kotulugu gecmise gomecegim. Halami bu geri kafaliligi yuzunden cok ayiplasam da, onu da affedecegim. Abilerimi, bana hic gostermedikleri abilikleri icin asla suclamayacagim. Belki arada aklima gelecek aglayip uzulecegim ama onlari da affedecegim bi sure sonra. Yengemi baskalarini bana savundugu icin de affedecegim. Annemi bana hic gosteremedigi sevgi icin suclamayacagim. Babama saclarimi oksamadigi icin hic kizmayacagim. Bana verdigi bu hayat icin nankorluk etmeyecegim. Sonucta sahip olduklarima sahip olamayan cok insan var.
Bu hayatta en cok kimi affedemem acaba diye dusunuyorum da, herkes affedilebilirmis. Su an 22 yasindayim ve eger bunu yillar sonra okuyorsam, kendime bi kac sey soylemek isterim..
Asla arkana donme, eskiyi hatirlama, gom herseyi. Su an buyuk ihtimalle gommus bi hayat yasiyorsundur ama anilar yuzunden kafan karisik sanirim. Hatirla hepsini, cikar gomdugun yerden, gorkemi, sahi, hasani, halani, abilerini, yengeni, anneni, babani, ayseyi, dilegi, nellyyi, adviyeyi, ferideyi, iremi, mehmetaliyi umutu mahsayi yelizi herkesi... Agla biraz, sonra gom onlari tekrar. Yasadigin tum travmalari kafan resetlenmis gibi unut. Eger surekli hatirlarsan iyi olmaz bunu sen de biliyorsun. Birak gitsinler, sen su an icindeki umuta odaklan. Yarin seni kocaman guzel bi gun bekliyor olacak. Gulumseyerek uyan. Kendine bol bol ne kadar gucluyum diye hatirlat. Cunki sen hayatimda gordugum en guclu kizsin. Sen nelerin altindan kalktin, bunun altindan kalkamayacak misin?
