Als ik wakker wordt zie ik dat ik nog 3 uur heb voordat schoolbegint. Ik kijk op mijn telefoon en besluit even op Insta te kijken. Ik had dat al lang niet meer gedaan en het is ook al een tijdje geleden dat ik iets gepost heb. Ik kleed me aan en zet de radio aan en hoor dat er nieuws is. BREAKING NEWS. AN AIRPLANE IS CRASHED, IN CALIFORNIA. Ik luister maar half, het gebeurt wel vaker dat er iets neerstort. Meestal loopt het dan goed af. THE PLANE WAS ABOVE THE RUNWAY, as far as we know there are no survivors, oh and we now know which airplane it was, it was 141 aircraft, following further information. Ik zit rechtop in bed en denk na over welk vliegtuig pa en ma genomen hadden, ik kijk terug en ja er staat duidelijk 141, ik ga op mijn bed zitten en kijk uit het dakraam naar buiten, ik denk na, en begin opeens hard te huilen. Vroeger huilde ik nooit. Huilen was voor watjes, maar de afgelopen 3 dagen heb ik toch wel erg vaak gehuild. Ik zit daar een poosje en dan gaat opeens de deur open. Max staat er. Ik kijk hem aan en hij vraagt: "waarom huil je?" Ik antwoord: "mijn ouders zijn doodgegaan aan een vliegtuigramp, en en e-en en ( toen kwam er een vaag verhaal) Max antwoord: "ze wilden je toch niet dus waarom zou je zo verdrietig zijn, het is hun eigen straf" Op een of andere wijze wordt mijn hart gebroken. Ik wordt erg kwaad, en ik scheld hem voor vanalles en nog wat uit. Ik ren de gang op en laat Max achter in mijn kamer. Ik ren vol woede en verdriet de gang op en niks boeit me meer, ik ren net zo lang tot ik bij de kamer van Emma ben. Ik knal opeens tegen een Jongen aan: "Ik ken hem niet en zeg: "oh sorry"en ren de kamer van Emma binnen. Emma die nog aan het ontbijten is kijkt vreemd op en zegt "wat brengt jou hier zo vroeg?" Ik vertel het hele verhaal en ze zegt: "het is wel een beetje waar wat Max zegt, het is hun eigen schuld wel." Ik ren ook Emma's kamer uit en ren de gang op. het eerstvolgende bankje in de hal pak ik en ga eropzitten. Ik doe mijn armen om mijn knieën en zit daar totdat iemand een arm om me heen slaat. Als ik op kijk zie ik dat daar de jongen zit waar ik tegenaan knalde. Ik kijk hem aan en vraag:"uhm wie ben je eigenlijk"
"Oh hi ik ben Jordan"
"ik ben Luna ehm ja ik ben nieuw"
"en ben je daarom zo verdrietig?"
"Neej dat niet"
"waarom dan?"
"mijn ouders zijn dood"
"What?"
"ja ze zijn tijdens het vliegtuigongeval doodgegaan."
"sterkte"
"dankje"
"maar ken je helemaal niemand die je kan troosten hier?"
Ik vertel het hele verhaal opnieuw
"maar dat is toch geen reden om zulke dingen over een ander zijn ouders te zeggen"
"..."
"kom ik breng je wel naar je kamer, ik heb namelijk nog 1 uur voordat mijn lessen beginnen"
"..."'
Ik loop mee met Jordan en loop richting mijn kamer.
////////////////////////////////////////////
JE LEEST
Meet My Future
Подростковая литература-DUTCH STORY- ~TIJDELIJK GESTOPT!! ~ Luna is 15 jaar wanneer ze naar een kostschool moet. Haar ouders willen zaken doen over de hele wereld en ze kunnen geen kinderen gebruiken. Aangezien Luna het enige kind is thuis moet ze naar een kostschool. Ze...
