1974 ve 1974'den sonra

1.Bölüm"Harekât"

Gemi şeklini almış bir kağıt parçasını,küçük çıkıntılarda birikmiş yağmur suyu içine hapsetmişti.
"Yine olmadı"dedim içimden hemen başka bir kagıt gemi yapmak için defterimden bir sayfa koparıyordum ki- 

"Tomriss,hadi gir içeri yemek hazır"

Annemin bana seslenişiyle artık oyunumun bugünlük sonuna geldiğini  anladım.

"εντάξει μαμά"
(Tamam Anne)

Defteri elime alıp ,koşar adımlarla evimize  doğru gitmeye başladım eve gireceğim sırada bir ses işittim.

"Ελα εδω γρηγορα"
(Çabuk buraya gel)

Eve girmem gerekiyordu ama merakıma yenik düştüm çünkü bunu söyleyen adamın ses tonundan benim bile tüylerim ürpermişti.

Sesin geldiği yere doğru ilerlemeye başladım evimizin iki ev ötesi başka bir mahallenin içerisinde kalıyordu.İki mahalleyi ayıran bir yokuş vardı.Ses yokuşun oradan geliyordu.

O tarafa doğru ilerledikçe sesler daha da belirginleşti.
Ve o adam hala karşısında her kim varsa büyük bir hiddetle onu azarlıyordu.

Bu beni meraklandırsa da içimi ürpertmişti o yüzden gitmek ve gitmemek arasında ikileme yaşıyordum.

Yokuşa iyice yaklaşmıştım ki sesler bir anda bıçak kesigi gibi kesildi.

Bu kaşlarımın gözlerimin üstüne çökmesine neden oldu,kafamı yokuşa doğru uzatmıştım ki annemin sesini tekrardan duydum.

"Tomrisss"annem mahalleyi ayağa kaldırıcak şekilde bağırınca hemen kafamı geri çekip.
"Geliyorum anne,sakin ol"diye onu cevaplayıp hızlıca eve doğru koştum.

Annem dışarıda çıkmama izin veriyordu lakin her bir dakika bana sesleniyor buralarda olduğuma emin oluyordu.

Yokuşa bakamadan arkamı döndüm eğer bu dakika içerisinde eve gitmezsem annemden büyük bir azar yiyeceğim kesindi.

Ayakkabılarımı çıkartıp evin içerisine girdim.

"Nerelerdesin sen?"

"Buralardaydım anne merak etme,sadece bir ses duymuştum ona baktım "

"Evin önünden asla bir yere ayrılmayacaksan"

Annem biraz fazla korumacıdır.Biraz değil,fazlasıyla korumacı.

Annem Kıbrıs Rum'u ama rumca konuştuğuna çok az rastlamışımdır.Bir Rum olduğu için bana küçüklüğümde rumca öğretmişti,babam ise Kıbrıs Türk'ü olduğu için iki dili de küçüklüğüm de öğrenmiştim.

"Hadi otur masaya senin için neler yaptım"

"Aslında çok aç değilim ενε"
(Anne)

"Ne demek aç değilim?Akşama kadar dışardaydın.Yorulmuşsundur."

"Ah,anne sanki akşama kadar sokaklarda koşturuyorum"Annem arkadaş edinmeme karşıydı okul dışında asla kimseyle konuşmamamı tembihlemişti."Kagıt geminin suda batışını izlemek hiç yorucu değil anne emin ol"Arkadaş benim açımdan da önemli değildi fakat istisna var tabiki.Bizim üst sınıfta ki bir çocuk dikkatimi fazlasıyla çekmişti.Hayır arkadaş olarak değil.Ona karşı besledigim değerli hislerim vardı.Büyük ihtimalle hayatımın en büyük şansını burda yaşadım ki o bizim yanımızdaki müstakil evde oturuyordu.Zaten buralarda bina bulmak zordur.Dışarı çıktıkça onu gözlerdim ama o ya hiç evden çıkmıyordu ya da eve hiç gelmiyordu.