Sayfalar bomboştu. Sessizliği kusuyorlardı mısralarda. Hiç bir kalem yazmıyordu. Umutların tükendiği an yazmaya başlarsın.Ya da umutlarının tükendiğini hissettiğin an. Sayfalar yetmez yazmaya. Mısralar seni haykırır. Kalemden dökülen sözler 'Neden?' sorusunu sorar kendine. Yazdıkca kaybolursun yazılarda. Sustukca içerlersin çoğu şeye. Konuşmak istediğin o kadar çok şey vardır ki, ama susarsın. Konuşsan da anlamaz kimse. Susarak anlatır susarak kızarsın. Sessizliğin de en çok kendini dinleme hakkın kalır. Kendime iyi bak çocuk. Sana doğruları o söylüyor. Aynaya bakıp karşında gördüğün kişi yanıltmasın seni. Çakmağının ateşinden bak gözlerinin gölgesine. Tabi bakabilirsen. Sonra bir çakmakta hayatın piç'liğine yak. Çaresizliğimize bir bak lan. Kaç kişi sevdiğini susuyor. Söylemek isteyipte içimize attığımız kaç cümle var? Korkularının üstüne git. Başka çaren yok çünkü. Belki korkuların kaybettiklerindir. Kaybetmek korkmaktan daha aciz. Bugün yüreğinin sesini dinlesen ne kaybedersin?
Yaşadığımız sürece umut varsa
Umut olduğu sürece de şans vardır.
Ve sen bunları okuyorsan demekki hala
yaşıyorsun.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KENDİME İYİ BAK
Romance"Bir kitap yazsam senin adına yazmam ama bir kitap yazıyorum ve senin adına yazıyorum" Hayatımı hayatımda ki en güzel şeye anlatmaya geliyorum. Onu ne kadar sevdiğimi bir kez daha kanıtlamak umudu ile.Bilmem okur musun bunları? Ama sen yine de kendi...
