KAPI

çaresizlik 3.bölüm

Sabaha şiir okuyor suskunum 
Yine dolmuş yine hüzünlü ağlamaklı 
Bu seferki bir başka  

şiir

Nasıl kapattım kanatlı kapıyı
Yalın ayak çaresizce koştum
Bu yol ölüme götürür beni
Aç kollarını kanatsız meleğim

Kimler incitti seni
Kimler yaktı bağrını
Kime emanet ettin beni
Sesime yetiş meleğim 
Yaralı geliyorum kapına

Hangi yürek varki buna dayansın
Hangi duvar varki önümde dursun
Hangi zincir varki kırılmasın 
Bu yol hasrete getirir beni
Sarıl bana kanatsız meleğim 

Tut beni anne 
Yaralı yüreğimden tut
Hüznümü acımı yaramı getirdim kapına
Çocuk yüreğimden sev beni  

Başlıyoruz konuşmaya ama ne konuşma birazdan saklanacak oturduğumuz ranza birazda oda bizimle ağlayacak vefa ya.

Revirden cikarıldıgım gün karar verdim artık bu yetimhane bana yuva değildi ve beni dışarda bekleyen biri vardı annem
Ona gitmeliydim ona sormalıydım  beni neden buraya o adamın yanına bırakmıştı hepsinin bir cevabı vardı biliyordum 
Ama adresi bilmiyordum daha doğrusu dışarısı nasıldı onuda bilmiyordum 

O gece yazla vedalaştım müdürenin odasına girip bekçinin adresini bilgilerinin olduğu dosyayı çalıp duvardan atlayıp kaçtın bir süre ordan oraya koşup durdum ne tarafa gideceğimi bilmeden o karanlıkta koşup durdum 

Çevre yoluna girdim baykuş sesleri içerisinde gün ağarana  kıyamet kopana kadar yürüdüm durdum 

Sabah olunca şehrin gürültüsü kalbimin gürültüsünü bastırmaya başladı artık korkunun yerini heyecan almıştı ve birde özgürlük duygusu artık çile yok acı yok işkence yok belki biraz umut vardı

Neden belki dedin ?

*Ben umudu hiç düsünmemiştim o ana kadar 

Şehrin içerisinde bir vefa oldum bir anda gideceğim adres belli ama karşılaşacagım gerçek belli değil koskoca İstanbul her sokak birbirinin aynı  her sokak yetimhane gibi birbirinden garip
Her sokak hayatla kavgalı

Oysa benim düşledigim kapının ardında başka bir cennetdi 
Geldiğim yeri aratacagını nerden bilebilirdim ki

Elimde bir dosya cebimde üç kuruş içimde suçluluk yürüdüm durdum 

Birde birşey farkettim sokakta insanlar ellerinde bilmediğim yazılar yürüyorlar duvarlarda sloganlar siren  sesleri yangın yeri gibi bir oraya bir buraya dolanıp duruyorlardı 

Hiç unutmam o sokağın ismini sevgi sokak ama hiç sevilmemiş bir çocuğun sokağı geri geri giden ayaklarıma girdim oraya 

Kapı numarasını bahçesini gördüm ve dışarda oynayan üç yaşında bir çocuk hayal kırıklığım sanki sokağın başından duyuldu
 
*Şiir

Ben hiç çocuk olmadım bu bahçede 
Üzerim kirlenmedi mutluluktan 
Ve oyun oynayamadım gülerek
Ezildim büzüldüm kederlendim.
Çiçek toplamadım anneme
Kıskandım çocuk seni
Kıskandım mutsuzluğum dan
Kınama beni 

Az sonra açılacak kapı iceriden bir kadın çıkacak tüm hasretinle sarilacagim su oynayan güzel çocuk merhametine büyüyecek ve ben mutluluğa koşacağım artık artık pencerem de bus olmayacak özgürce güleceğim güneşe ben geldim anne tüm şefkatinle sar beni