Let Us Be

Chapter 1

Hindi na bago ang ingay na naririnig ko bago pa man sumikat ang araw sa lugar kung saan ako nakatira ngayon. Maaga talagang nagigising ang mga tao dito. Bumangon na ako upang magluto ng almusal. Nasa kalagitnaan na ako ng pagluluto ko ng may marinig akong kumakatok sa pintuan.

"Tiana! Open up the door!" nabigla naman siya ng marinig ang boses ng kaibigan niya. Pinatay niya muna ang stove bago naglakad papunta sa pintuan.

"Himala naman at ang aga mong pumunta dito?" tanong niya sa kaibigan na halata naman sa mukha nito na biglaan ang pag punta sa bahay niya dahil sa nakapang-tulog pa ito.

"Nakatanggap ako ng tawag mula kay Ali. Huwag ka sanang mabibigla." habang nagsasalita ang kaibigan niya hinila na niya ito papunta sa sala niya at pinaupo. Siya naman ay naupo sa katapat nitong upuan.

"Ano ba yon at hindi kana nakapag-bihis man lang?" kinakabahan niyang tanong. Bigla niyang naisip ang mga magulang niya. Nasa mabuting kalagayan kaya ang mga ito?

"Tinanong ko si Ali, kung bakit kailangan mo pang malaman. Tiana, wala na siya." bigla siyang naguluhan.

"Ang gulo sabihin mo nalang. Ayaw kong mag isip ng kung ano." Nagiging maayos na ang buhay niya ngayon ayaw na niya ng kung ano pa man problema sa buhay niya. Kaya nga umalis siya upang makalimot.

"Bryton is gone. Tiana he's gone and I don't know what to feel. That's why I asked Ali kung bakit pa kailangan sabihin sayo." hindi siya makapag salita what she meant by "gone" lumayas ba ulit si Bryton, gaya ng dati.

"What do you mean? Baka pumunta ng Europe or somewhere else?" tanong niya sa kaibigan.

"Gone means dead. We need to go home." bigla nalang tumulo ang mga luha niya at bumalik lahat ng alaala niyang kasama si Bryton.

Bakit naman kung kailan tanggap na niya sa sarili na kahit kailan hindi na babalik sa dati pero bakit ganito. Ang daming tanong sa isipan niya ngayon.

"Let's go home please." tumutulo na din ang luha ng kaibigan niya.

"I don't know." tumayo na siya at naglakad patungo sa kusina. Sumunod naman ang kaibigan niya. Kumuha siya ng tubig at humarap dito.

"If you want to go home it's fine with me." hindi naman na nito kailangan ng permiso niya kung gusto nitong umuwi.

"How about you? For the last time can you give it to him? I know you're still hurting but -" she cut her off bakit ba ang daling sabihin na umuwi siya pagkatapos ng lahat ng sakit na naramdaman niya.

"After all the pain that he caused me and now tell me how can I make myself?" parang bigla nalang siyang napagod. Gusto niyang isipin na panaginip lang lahat ng ito.

"He left a letter for you. That's the reason why you need to come. Uuwi na muna ako. Let me know kung magbabago pa isip mo." niyakap siya ng mahigpit bago ito naglakad palabas ng bahay niya.

Para siyang lumulutang habang kumakain hindi na nga niya napansin ang oras kaya tumawag nalang siya sa pinagtatrabahuhan niya na hindi siya makakapasok dahil may sakit siya. Maghapon lang siya sa kwarto niya hindi na siya nakakain ng tanghalian at ng magising siya ay pasado ala-sais na. Hindi niya talaga alam kung pupunta ba siya o hindi kaya nagpasya nalang siyang tawagan si Ali.

"Ali's speaking. Who's this?" sobrang tagal na nilang hindi nagkakausap. Nanibago siya sa boses nito.

"Santiana. I don't know what to do." pakiramdam niya biglang bumalik yong sakit na naramdaman niya noon.

"If its only about the letter you really don't have to come but there's another reason." wala na akong ibang maisip pa para bumalik at makita silang lahat ulit.

"Then you can tell me now." maiintindihan naman siguro nila kung hindi talaga ako pupunta.

"I can't tell you. We need to talk in personal." there a finality in his voice.

"Where's Lira?" tanong niya.

"I need you home, Santi." naramdaman niya yong lungkot sa boses ni Ali.

"I'm asking you where's Lira?" gusto niyang malaman kung hanggang sa huli ba kasama ito ni Bryton.

"I'll explain everything to you. Be home, Santi." then he end up the call.

Why there is a feeling that the whole five years while she's nowhere to be found something bad happened. Hindi ko makalimutan yong huling pag-uusap namin ni Bryton.

"Please don't do this to me." Bryton's voice was full of regret.

"Bry... Hindi ko naman 'to ginusto. Alam mo naman diba?" nandito kami sa paboritong restaurant namin.

"I don't love her, Santiana. That was a mistake and I regret it." pagkakamali parin ba yon kung ilang beses na nilang ginawa.

"Hindi naman kita boyfriend why are you even explaining to me? If you're thinking about my feelings. I'll get over it."

Pero sino bang niloloko niya. She planned everything na bago siya makapagtapos ng college ay sasagutin na niya si Bryton but something happened.

"Santiana, please give me a second chance?"

"Funny to think that you're already asking for a second chance. You're too much, Bryton." and now she's crying.

"I love you, Santiana and that's for sure. I hope you find the forgiveness in your heart." he's looking at me straight to my eyes and I felt the sincerety.

Matagal ko na siyang napatawad mas pinili ko lang na ako nalang yong masaktan huwag lang yong mga taong nakapaligid sa'min. Hindi naman naging madali yong pag alis niya, pagputol niya sa lahat ng koneksyon niya na may kinalaman kay Bryton para lang makalimot pero kahit ata sa pluto siya magtago masasaktan parin siya.

"This is me Bryton, doing the right thing. I don't want Momma to get hurt when she finds out everything between us."

"Nanay will understand us. I know she will..." why is it sounded forbidden for me.

Ilang taon kong kinakabisado ang sasabihin ko sa mga magulang ko pero ang hirap pala kung nasa mismong sitwasyon kana. Hindi ko sila kayang saktan dahil sila nalang ang meron ako.

"The way you look at her Bryton, I know you're just confused. Because you never look at me the way you look at her." pagkatapos niyang sabihin ay umalis na siya.

How painful it is all along I've been thinking for his own happiness and this is what I got.

Sorry in advance for the grammatical error.
Thank you for reading.