To (nie) miłość || Berlin || La Casa De Papel || [ZAKOŃCZONE CZ.1]

48.

Niosąc pieniądze, zauważyłam jak Andrés sprzecza się z Nairobi. Weszłam do pokoju. Położyłam torbę z forsą na stole i podeszłam do nich.

- Wiesz, kogo mi przypominasz? - Andrés mówił wściekle. - Matkę, która zostawiła dziecko, by sprzedawać prochy.

- Andrés! - oburzyłam się. Skrzyżowałam ręce na piersi.

- Oczywiście wpada i zabierają jej dziecko! - mówił dalej. Patrzyłam na niego z wyrzutem. - To się nie stanie, gdy ja tu rządzę. - Nairobi zaśmiała się przez łzy.

- Oczywiście, że nie. - śmiała się. - Gdy ty tu rządzisz, to dochodzi do poronień. - kiwnęła głową na mnie. - A teraz pewnie myślisz, że stworzycie szczęśliwą rodzinkę? Umierasz, Berlin! - mężczyzna zacisnął usta w wąską linię. Patrzyłam na Nairobi z wściekłością i żalem.

- Torres. Wyłącz maszyny. - powiedział brunet takim tonem, że serce mi pękło. Zmieszany zakładnik przeniósł wzrok na Nairobi.

- Tak, wyłącz je. - odparła. Pracownik wyszedł.

- Andrés? - chciałam z nim porozmawiać. Ten jednak wyszedł trzaskając drzwiami. - Jesteś z siebie dumna?! - warknęłam w stronę kobiety. - Miałam cię za kogoś innego. - wyszłam z pomieszczenia. Szukałam przez dłuższą chwilę Andrésa, ale nie udało mi się go znaleźć. Powróciłam więc do pracy.
Pilnowałam właśnie zakładników, gdy Tokio wbiegła do holu.

- Są w środku. - mówiła. Rio stanął obok niej. Chwilę później pojawił się również Berlin. Przytuliłam się do niego.

- Co z zakładnikami? - spytała krótkowłosa.

- Wypuść. - rozkazał Andrés. Po chwili pociągnął mnie za rękę. - Idziemy. - pobiegliśmy do sejfu. - Gdyby coś poszło nie tak to pamiętaj, że cię kocham. - powiedział, gdy byliśmy na miejscu.

- Wszystko będzie dobrze. - pocałowałam go namiętnie. - Już prawie jesteśmy na mecie. - po chwili przygotowaliśmy barykadę. Ustawiliśmy karabin maszynowy. - Niezłe cacko. - do sejfu zdążyli wejść Tokio i Rio.

- Ruszajcie. - rozkazał. Odeszli.

- Wenecja, Berlin! Idziemy! - Nairobi podeszła do nas. Pociągnęłam Andrésa za dłoń, ale on nie ruszył się z miejsca. Spojrzałam na niego zdziwiona.

- Już prawie tu są. Zatrzymam ich. - zadeklarował. Nie do końca rozumiałam, o czym mówi. - Helsinki. Zabierz Wenecję i Nairobi. Uciekajcie. - powiedział. Zmarszczyłam czoło i odwróciłam się do niego.

- Co ty pieprzysz?! - puściłam jego dłoń.

- Uciekajcie! - krzyknął. - Jeśli wejdą do tunelu to po nas! Ktoś musi zostać na barykadzie.

- Razem stąd wyjdziemy! - krzyknęła Nairobi ze łzami. Chwyciłam Andrésa za kombinezon. Ten pogładził mój policzek.

- Kocham cię, nie zapominaj o tym. - powiedział i przełknął ślinę.

- Nie zostawię cię tutaj! - krzyczałam. - Helsinki, bierz Nairobi i uciekajcie. - odwróciłam się do niego. - Zostaję z Berlinem.

- Wenecja... - czarnooki mówił z politowaniem. Naprawdę chciał się poświęcić. Zginąć tu. Jak mogłabym żyć dalej bez niego? Póki mogę, będę walczyła, żeby żył. Nie poddam się, choćby przystawili mi lufę do głowy.

- Helsinki! Uciekajcie! - krzyknęłam. Serb pociągnął Nairobi.

- Nienawidzę was! Nie powinniście tego robić! - wykrzykiwała. Po chwili oboje zniknęli z zasięgu naszego wzroku.

- Wenecja, nawet sobie nie żartuj! - oburzył się.

- Albo razem uciekamy albo razem zostajemy! - milczał. Chwyciłam go za dłonie. - Co też ci odbiło... - pociągnęłam go za ręce. Schowaliśmy się za barykadą. Naładowaliśmy karabin maszynowy.

- Wracaj. - mówił zdenerwowany.

- Nie. - warknęłam. - Kocham cię i zostaję z tobą do końca. Naprawdę musisz zawsze pokazać, że jesteś bohaterem?!

- I tak niedługo umrę. Profesor i Nairobi dobrze mi to uświadomili. - nie patrzył mi w oczy. - Ale ty...

- Zamknij się już. - podniosłam głos. W końcu spojrzał na mnie. Dotknęłam jego policzka. - Kiedy w końcu zrozumiesz, że jestem z tobą na dobre i na złe, ty głupku. Nawet jeśli zginiemy, trzymając się za ręcę, to będę tu z tobą szczęśliwa. - przysunęłam się bliżej niego. - Będziemy stanowić opór. Od początku...

- Do końca. - powiedzieliśmy w tym samym czasie. Andrés połączył nasze wargi. Mógł być to nasz ostatni pocałunek, ale mimo wszystko czułam motyle w brzuchu wypuszczone na wolność. - Kocham cię, ty moja wojowniczko.

- Ja ciebie też, mój bohaterze. - zaśmialiśmy się. - A zawsze myślałeś, że jesteś egoistą... - mruknęłam. Spojrzałam na karabin.

- Ja strzelam, ty ładujesz. - rozkazał. - Gdybym oberwał...

- Odstrzelę im głowy. - przerwałam mu. Chyba nie chciał takiej odpowiedzi, ale milczał. Niedługo później na naszym horyzoncie pojawiła się policja. - Ogień! - krzyknęliśmy i zaczęliśmy oddawać strzały w ich stronę. Byli dobrze przygotowani. Nie ma się co dziwić...

- Ładuj! - usłyszałam krzyk Andrésa i wykonałam rozkaz. Policja wyszła nam naprzeciw. Dopiero teraz zaczynałam czuć stres w żyłach. Andrés zaczął strzelać. Zaczęłam ponownie ładować broń, a on pociągnął mnie za rękę. Schowaliśmy się w sejfie. - Granaty. - przykrył mnie swoim ciałem. - Zniszczyli nam karabin maszynowy. - mówił zdenerwowany. - Łap za to. - podał mi drugą broń. - Masz kamizelkę?

- Nie. Nie wzięłam takiego zakończenia pod uwagę. - Andrés przełknął ślinę.

- Jak coś, to chowaj się za mną. - przyjrzałam się mu. Również nie miał kamizelki. Nie chcąc się kłócić, skinęłam głową. Po cichu wyszliśmy z sejfu. - Niespodzianka! - krzyknął Andrés i zaczęliśmy strzelać do nich. Po chwili skryliśmy się.

- Andrés? Wenecja? - usłyszęliśmy w słuchawce głos Profesora.

- Jesteśmy trochę zajęci. - zaczęliśmy strzelać.

- Wracajcie. - mówił błagalnym tonem. - Idźcie do tunelu.

- Nie. - odezwał się Andrés. - Jestem tu z moją kobietą. Mimo tragicznej sytuacji jestem szczęśliwy. Wolę umrzeć tu niż zostawić ją później jako wdowę. - mówił. Patrzyłam na niego zdziwiona. Nie do końca rozumiałam.

- Andrés, przepraszam. - mówił. - Wracajcie i wysadźcie tunel. Wenecja, zrób coś. - ponownie oddaliśmy strzały.

- Ratujemy wam tyłki! - krzyknęłam. - Uciekajcie! Są już blisko!

- Nie pójdę bez was. - oznajmił. Przeniosłam wzrok na Andrésa.

- Nie dla mnie starość. - zaczął. - Jestem chory, umieram. Jestem zbyt wielkim tchórzem, żeby tak żyć. - złapałam go za dłoń. - Helsinki, wysadź tunel. - rozkazał. Ze strachem patrzyłam na Andrésa. Naprawdę tu umrzemy.
Oddałam strzały w kierunku policji. Po chwili przysunęłam się w stronę Andrésa.

- Jesteśmy jak Romeo i Julia. - powiedziałam przez łzy. - Zginiemy w imię miłości. - pocałowałam go.

- Przepraszam za wszystko, Sergio. - rzekł, gdy odsunęliśmy się od siebie. - Kocham cię, braciszku. - w naszą stronę zaczął zmierzać granat. Obejrzałam się na przerażonego Andrésa. - Uciekaj! - krzyknął do mnie. Ja jednak wybiegłam w stronę pocisku i odrzuciłam go. Rozległ się huk, a policja upadła na posadzkę. Patrzyłam ślepo w ich kierunku. Spojrzałam na Andrésa, który patrzył na mnie przejęty. Upadłam na kolana. Przeniosłam wzrok na mój brzuch, który był cały we krwi. Czarnooki złapał mnie przed upadkiem.