PROLOGUE
Hindi ko mawari kung anong pumasok sa kukote ko at pumayag ako na i-set up ako ng isa kong kaibigan. Siguro dahil na rin sa hindi na ako makatagal sa walang sawang pangungulit niya na tila walang oras na hindi siya tumigil.
I stand in front of the mirror and looked at my reflection. I didn't bother dressing up as I'm only planning having a brief meeting with the guy he set me up with. I'm only wearing my casual hoddie and my skinny jeans and a white sneakers. Dahan-dahan kong binuksan ang pintuan ng coffee shop na sinabi ni Shannon, pagkapasok ay pinalibot ko ang aking paningin, walang tao, maliban sa barista at cashier sa counter at isang lalaki na medyo may katabaan na nakaupo sa sulok ng coffee shop. Naglakad na ako papalapit sa lalaki, assuming that he's the guy. Kumunot naman and lalaki na dahilan ng pagkailang ko.
"Uh, hi. I'm sorry, I'm late. I'm lucille by the way,"
pagpapakilala ko sabay lahad ng aking kamay. Imbes na abutin ay mukhang takang-taka ang lalaki sa ginawa kong pagpapakilala at lumingon-lingon pa siya sa coffee shop na tila may hinahanap.
"I'm sorry miss, but i think you'd mistakin me of someone." agad na namula ang mukha ko at naestatwa sa kinakatayuan, natuhan lang ng may marinig akong nagsalita sa aking likod. "Who is she? are you cheating on me?" anang boses sa aking likod.
Oh great, ako pa ata magiging rason ng away ng jowang ito. gusto ko na lang magpalamon sa lupa."What? No, of course not! I will never do that to you!"hinarap ako ng babae at sinungitan bago nagwalk out, before pa masundan ng lalaki ay nanghingi ako ng sorry. "It's fine." sagot niya at umalis na. Grabe, hinding hindi na ako magpapauto next time kay Shannon, puro kamalasan hatid. inisip ko pa kung aalis naba ako but I decided to stay and wait a little bit longer. Para naman hindi sayang yung effort ko magpunta dito at yung kahihiyan na natamo ko . I decided to sit in the middle para makita ako agad ng i-memeet ko.
Nakita ko na ata lahat ng memes na dapat tawanan, napanood ko na lahat ng video na dapat panoorin ay wala pa rin siya. Naisipan ko ng umalis ng may biglang may lumapit sa lamesa ko na naka dress shirt at slacks, wearing that busangot face which made me shit my self. Napatayo ako agad sa kaba dahil sa pagkakabigla. Sinong hindi mabibigla? Eh, si Sebastian Javier lang naman ang nasa harap ko? Who would know that my friend Shannon would set me up with the most intimidating guy in school? Is she messing up with me? How the hell did she even made him agree on having a set-up date?
Naupo siya sa harap ko kaya naupo na rin ako. Still shocked with the idea of him, here, with me, in a fucking date. He's still wearing that scowl on his face and based on what he's wearing, I guess, nanggaling pa siya sa isang formal event bago mag tungo dito. Huh.
"Uh, hi. Im Lucille from year 1," Pinilit kong ngumiti para man lang mabawasan ang tensyon.
"I know, I'm Sebastian from year 2. Nice meeting you," Pagpapakilala niya na hindi namsn na kailangan. Every one knows him. "I'm sorry for making you wait, I told Shannon to text you that I'm gonna be late." Damn it, Shannon! Sigaw ko sa utak ko.
"It's okay, I only arrived 10 minutes ago," Lie. "Order na tayo?" Tanong ko para madali na kaming matapos dahil hindi na ata ako makakatagal.
"Sure," Sagot niya naman ng biglang tumunong ang phone niya. Tiningnan niya lang ito hanggang sa mamatay pero tumunog ulit.
"Aren't you going to answer it?" Tanong ko habang tinitingnan ang menus ng iba-t ibang kape sa likod niya dahil nakatalikod siya sa counter.
"Okay," Sagot niya bago kinuha ang phone at tumayo papunta sa gilid ng coffee shop kung saan kaunti ang tao. Nakahinga naman ako ng maluwag dahil sa kaba! Kinuha ko ang phone ko at dagli-dagling minessage si Shannon ng mga mura na alam ko. Lintik 'to! Nakailan kaming palitan ng mensahe bago ko maramdaman ng may tumayo sa gilid ng upuan ko. Si Sebastian na nakatingin sa akin. Hindi ko namalayan na tapos na pala siya.
"Im really sorry but I gotta go,"
"Oh, sure, sure," What am I supposed to say? Stop him? Duh.
"You sure?"
"Yeah, I'm good,"
"Here, my treat," sabi niya sabay lahad ng 1,000 sa lamesa which I won't use anyway but he probably sensed it. "For wasting your time..." Dagdag niya. Nginitian ko lamang siya bago siya umalis.
And that's the last time we've ever spoken with each other.
.
