The Dollhouse

Κεφάλαιο 25ο

Τα μάτια μου ανοίγουν μετά από τον πιο ξεκούραστο ύπνο που έχω κάνει εδώ και καιρό. Κοιμήθηκα και νιώθω ότι όλα στον κόσμο είναι υπέροχα, ακόμα και αν δεν είναι ... Το κρεβάτι είναι πιο μαλακό από ποτέ και απλά απολαμβάνω μερικές στιγμές ιδιωτικοτητας στο δωμάτιο μου.
Φίλε, το κεφάλι μου πονάει ακόμα! Ωστόσο, σύντομα θυμάμαι ότι σήμερα πρέπει κάνω όσο το δυνατόν πιο πολλά πράγματα μπορώ για να πείσω για τον ρόλο μου. Σίγουρα βρίσκομαι υπό ασταμάτητη παρακολούθηση.
Τρίβω τα μάτια μου, αρπάζω ένα αρκουδάκι από δίπλα μου, τον ανερχόμενο "κύριο αρκουδο" και τον αγκαλιάζω σφιχτά, ενώ βάζω τον αντίχειρα μου στο στόμα και αρχίζω να τον πιπιλαω και να δαγκωνω, πιο συγκεκριμένα, το νύχι μου. Κουλουριαζομαι στο υπέροχο αυτό κρεβάτι και κλείνω τα μάτια μου προσπαθώντας να κλέψω λίγες ακόμα στιγμές ηρεμίας. Ένα δυνατό προαίσθημα ότι ο τύραννος θα μπει στο δωμάτιο από λεπτό σε λεπτό είναι αυτό που με κάνει να θέλω να ηρεμήσω όσο πιο πολύ μπορώ, δεν έχω περιθώριο να νιώθω ευάλωτη ή φοβισμένη γύρω του.

Παίρνω βαθιές ανάσες και κοιτώ επίμονα το τοίχο δίπλα μου προκειμένου να ηρεμήσω το σώμα μου όσο πιο γρήγορα μπορώ . Τραβώ τη κουβέρτα μου κοντά στο σώμα μου και σκεπάζω τον «κύριο Αρκούδο» τον οποίο δεν αφήνω . Ξαφνικά, αναρωτιέμαι έντονα για την ώρα και έτσι γυρίζω πλευρό και κοιτώ το ρολόι πάνω στο κομοδίνο μου, το οποίο τελικά αναγράφει 7.00 π.μ. Χμμ, τι θα μπορούσα να κάνω αυτή την ώρα; Προφανώς , δεν υπάρχει περίπτωση να κοιμηθώ ξανά σύντομα. Κάτι πρέπει να κάνω...και σύντομα βρίσκω την απόλυτη ιδέα.

Σηκώνομαι από το κρεβάτι κρατώντας τον Κύριο Αρκούδο, τον οποίο σκοπεύω να καταστήσω επέκταση του χεριού μου, για τον υπόλοιπο καιρό , αφού είναι η τέλεια κάλυψη. Μαζεύω όλο το θάρρος που έχω μέσα μου και περνώντας μέσα από το μπάνιο φτάνω στο δωμάτιο του Τυράννου , ο οποίος για κακή μου τύχη είναι ξύπνιος . Βασικά , δεν είμαι πολύ σίγουρη αν είναι καλό ή κακό, δεδομένου του σχεδίου μου, σίγουρα όμως , αν κοιμόταν θα είχα το πλεονέκτημα του χρόνου για προσαρμογή και εφαρμογή του σχεδίου μου. Καθώς η πόρτα ανοίγει , καταλαβαίνει τη παρουσία μου και κοιτάζει προς το μέρος μου. Παρατηρώ ότι φοράει ήδη ένα λευκό πουκάμισο με γκρι παντελόνι κοστούμι, ενώ από κάτω φοράει απλά τις παντόφλες του. Λογικά σύντομα θα φύγει. Αφήνει στο κρεβάτι έναν φάκελο με χαρτιά που κρατούσε στα χέρια του . Κάτι μου λέει πως μπορεί να είναι τα χαρτιά με τα οποία έπαιζα εχθές.

«Τι συμβαίνει Mia;Γιατί είσαι ξύπνια τέτοια ώρα;» ρωτάει απαλά.

«Πεινάω , θέλω να πάω να φάω. Μπορώ;» ρωτάω όσο πιο γλυκά μπορώ.