şifalı elleri vardı.
bana her dokunduğunda kendimi kutsanmış, günahlarından arınmış, iyileşmiş hissederdim.paralel evrenimin beyaz atlı prensiydi.tek eksiği prens olmamasıydı. belki de atının da olmamasıydı, bilmiyorum.
eriştiğim aydınlığa bakarken yanımda nefes alıp veriyor oluşu içimde daha önce hiç bilmediğim şeyleri uyandırıyordu.her şeye hükmedebilecek birinin sadece bir şeyi istemesi gibi bir şeydi.onu isterken ona teslim de olmuştum. teslimiyet benim için sıkıntı değildi.ama ona sırtımı dönerken elime sakladığım bıçağın metalini tenimde hissetmem gerekiyordu.
onu anlamak bazen zordu, bazen değil. sohbetlerimiz esnasında beni hep parmağında oynattığını hisseder ses etmezdim. beni istediği kadar parmağında oynatabilirdi.ama başım dönüp midem bulanmaya başladığı zaman neler olacağını ben bile bilemiyordum.
gerçi bu çelimsiz vücudumla ona ne yapabilirdim ki. anca kolunu ters çevirip yere yatırır onu etkisiz hale getirirdim. benim istediğim bu değildi.ben onu zekamla kıvrandırmak istiyordum.adının adım geçmeden geçmemesini sağlamak istiyordum.ya benle hep ya benle hiç olmasını istiyordum.
elleri yüzümü okşadı. rüzgarla beraber işbirliğinde bulunarak tenimde geziniyordu.yüzümü ona dönmedim.zira uğruna kilometrelerce yürüyüp sonunda zirveye ulaştığımda göreceğim manzara beni daha fazla cezbediyordu.hava da soğuktu. yanaklarımdaki elleri buz etkisi yarattı. ellerinden sıyrıldım. üşümüştüm.
elleri ben farkında olmadan yanağımdaki yaraya buz torbası görevi yapmış.ellerini çekince acısı arttı. o gidince vücudum acılar içinde aynı bunun gibi kıvranıyordu.dert değïldi. çünkü o hep yanımdaydı.
şifalı elleri vardı.
beni hep iyileştiren
