Boy and Hunter|YAOI|

17

-Gdzie ty byłeś? Od zmysłów odchodziłem!- Trzymał go na rękach i przytulał mocno.

Chłopiec spojrzał to na opiekuna to na kobietę w krzakach, pomachał jej, gdy wchodzili na statek po czym wtulił się w jego ramie płacząc.
-No już... Wracaj do siebie, nie jesteś mi potrzebny-Adaal warknął na młodszego brata który mamrocząc coś pod nosem wrócił do siebie. Adaal posadził chłopca w salonie i sam zasiadł za sterami statku.
Zamierz stąd spierdolić jak najszybciej. Gdy wzbili się w powietrze Nathaniel podszedł do niego i spojrzał przez szybę na las z którego wyszła jego opiekunka.
-Znasz ją?
-Mama... -Nathaniel zaczął płakać więc yautja usadził go sobie na kolanach po czym  skinął do kobiety odlatując szybko.

-Chcesz coś zjeść?-Zapytał, gdy byli w przestrzeni kosmicznej a autopilot na jego rodzinną planetę był ustawiony.
Nathaniel popatrzył się na niego smutny i wstał z fotela idąc do sypialni.
-Stój!-Chłopiec zatrzymał się i spuścił wzrok na ziemie.
-Chce spać...
-Mały...Wiem że ci ciężko, ale może dobrze będzie, jeżeli się do kogoś przytulisz? -Otworzył szeroko swoje ramiona a  chłopiec wbiegł w nie wywracając łowce na plecy.
Nathaniel nie zauważył nawet że podróżuje już z łowcą prawie od 3 miesięcy, przegapił swoje urodziny.
Teraz ma 7 lat.-Wujku?
-Hym??
-Mam 7 lat... 
-Wiem, nie umiem śpiewać, my yautja nie śpiewamy...
-Smutne...
-Nie obchodzimy urodzin - Nathaniel dopiero teraz pomyślał jak życie jego wujka musi być nudne, i co on niby robi? Ma dużo broni, duży statek i pokój do którego chłopak nie może wejść.
-Mogę iść spać?-Ziewnął chłopak i od razu zasnął na klatce piersiowe łowcy.
-I co ja się z tobą mam? Dobranoc...-Zabrał go do sypialni gdzie leżała jego ledwo dychająca przyjaciółka, ma ją od szczeniaka...
Kiedy ułożył dziecko pod kołderką podszedł do leżącej suki i pogłaskał ja po jej płaskim pysku.
-No już... -Suka położyła głowę na jego kolanie a ten ją głaskał.
Jedyne co mógł zrobić to podać jej odpowiednie leki, aby uśmierzyć ból.