Kaibigan ko,
I've talked to you, for the first time naging seryoso ako. Pero bakit ganun? It seems like iyon na ang huli nating pag-uusap. Ang sakit. Masakit dahil unti-unti, tinatalikuran natin ang bawat isa. Unti-unti kinakalimutan natin yung tayong dalawa.
Bakit ganun? Masyado na akong nasanay sa presensya mo. Paano ako makakalakad muli? Paano? Alam ko, iniisip mo, kaya ko. Kasi nga, ako to di ba. Ang sabi mo matapang ako? Pero bakit ngayon, natatakot ako? Natatakot akong mawala ang lahat.
Nababaliw na nga siguro ako. Overacting. Masyado kitang pinahalagahan higit kaninuman. Kaya heto ako ngayon. Nasasaktan. Nalulungkot. O.A. na kung sasabihin kong, nasusugatan.
Sana bumalik tayo sa dati. Yung purong magkaibigan. Hindi nag-iiwanan. Kasi naman, namimiss kita. Ayokong masanay ng wala ka at the same time gusto ko din. Ayokong kalimutan ang pakiramdam na may taong lubos na nagpapahalaga sa'yo. Ayoko ng bumalik sa dati na nag-iisa. Marami akong kaibigan. Alam ko yan. Pero alam ko ring hindi nila ako kayang ipaglaban tulad ng ginawa mo. Hindi nila magagawang manindigan para sa kapakanan ko. Natatakot ako. Takot sa katotohanang wala ng ibang gagawa nun kundi ikaw lang. Nagseself pity na naman ako. Nakakaiyak naman kasi eh. Bakit walang baka kaintindi sa akin. Or, bakit
BINABASA MO ANG
A Letter from Me to You
ChickLitThis is not for you. This is for me. This is for Him. Let me be free. Sana mabasa mo ito at hindi mo maisip na sa akin galing ang walang kwentang sulat na ito. *** You will notice a huge gap between the timeline of each entry. This is due to what I...
